Miejska Biblioteka Publiczna

Wysłany: 2013-06-04 08:11:24

„ Światu nie mamy czego zazdrościć” – to słowa piosenki, którą śpiewają koreańskie dzieci. Moje odkrycie po przeczytaniu tego przejmującego reportażu jest takie, że oni naprawdę tak myślą. Od kołyski wmawia się im, że Korea Północna to kraj wybrany, w którym nie trzeba się troszczyć o byt, bo partia zapewnia ludziom wszystko, czego potrzebują. W wieku paru lat dzieci są przekazywane do całodziennych przedszkoli, gdzie piorą im mózg. Mówią im, że nie ma Boga, ale za to czuwa nad nimi Wielki Marszałek, do którego wszyscy codziennie wznoszą dziękczynne modły. Ten „ najwspanialszy kraj na świecie” zagłodził u progu XXI wieku nawet 2 miliony ludzi, którzy umierając wierzyli, że to wina „ zachodniego imperialisty” . To kraj, w którym ludzie z oddaniem kłaniają się przed pomnikami Kim Ir Sena i Kim Dzong Ila, czyszczą codziennie białą szmatką ich obrazy, obowiązkowo wieszane w każdym domu, a później idą pochować swoje dzieci, umierające z głodu na ulicach. To ludzie, którzy w czasach głodu płukali zwierzęce odchody, aby znaleźć w nich niestrawione resztki, nadające się do zjedzenia. Ich lojalność jest wielka – wszyscy są dobrymi komunistami, bo te chwilowe niedomagania kraju kiedyś się przecież skończą, a Korea Północna będzie krainą miodem i mlekiem płynąca. Zresztą co ich może czekać w świecie? Przecież od niemowlęcia wiedzą, że poza Koreą Północną ludzie są wyłącznie źli, dobroć i odruchy serca nie istnieją, panuje przerażająca anarchia i chaos. Przy braku prądu w całym kraju, braku dostępu do telewizji, internetu, telefonu nie ma możliwości legalnej weryfikacji danych. W kraju, gdzie na podróż poza miejsce stałego zamieszkania trzeba było mieć specjalne zezwolenie, wmówienie społeczeństwu tych wszystkich bzdur jest jak najbardziej możliwe. To ludzie „ wytworzeni” przez totalitarny reżim. I faktycznie niczego światu nie zazdroszczą, bo prawie nic o nim nie wiedzą.