Miejska Biblioteka Publiczna

"W Afryce nie szukałem przygód, nie polowałem na słonie i nie kopałem diamentów - pisze Kapuściński we wstępie. - Byłem korespondentem Polskiej Agencji Prasowej i miałem pisać o tym, co tam na miejscu zasłyszałem czy zobaczyłem, o tym, co się tam działo. A działo się wtedy wiele. Spędziłem w Afryce blisko sześć lat w jej najbardziej burzliwym i niespokojnym okresie, zresztą pełnym dobrych - choć czasem za łatwych - nadziei. Był to przełom dwóch epok - kończył się kolonializm, zaczynała się niepodległość. "

To jedno z najwybitniejszych świadectw dekolonizacji Afryki w literaturze światowej.
(z "Posłowia" Jana J. Milewskiego)

Autor przedstawia reporterską książkę, pisaną z dnia na dzień, równolegle do zaistniałych w rzeczywistości wydarzeń. W genialny sposób łączy sprawy, które wydaja się być zupełnie niezależne od siebie. Zestawia nazwiska, przypomina fakty, odkrywa zakulisowe machinacje i powiązania mafii z przedstawicielami klasy politycznej. Pisze o zbrodniach, politycznych i kryminalnych morderstwach, o braku woli ich wyjaśnienia, o korupcji w policji i wymiarze sprawiedliwości.

To już drugi tom książki, której ideę zrodziły niewyjaśnione morderstwa generałów wojska i policji (milicji), a także, jak w przypadku Ireneusza Sekuły, Bartłomieja F. czy wybitnego gangstera a jednocześnie agenta tajnych służb, "Baraniny", osób prominentnych, potężnych, niegdyś wszechmocnych. W ten sposób autor najpierw sam, a potem wspólnie z Czytelnikiem śledzi zarówno ich dalsze, pośmiertne losy, próbując zidentyfikować winnych ich zabójstwa, jak i szuka, poprzez analizę ich przeszłości i środowiska, w którym działali i robili oszałamiające kariery, rzeczywistych przyczyn ich śmierci. Szuka "białych plam" w ich życiorysach, osób, z którymi zetknęli się, żyjąc jeszcze i tych, którzy mogli mieć interes w zlikwidowaniu ich, kiedyś użytecznych, a dziś niewygodnych już, choć wciąż posiadających ogromną wiedzę...

To była zwykła, kochająca się rodzina. On ciężko pracował, ona zajmowała się dziećmi. Dlaczego po niedzielnym grillu zamordowała sześć osób, w tym żonę, dwoje swoich dzieci i jedno przyjaciół? Zbrodnia, której w 2011 roku dopuścił się Damian Rzeszowski, znalazła się na czołówkach mediów całego świata. Zelektryzowała opinię publiczną wyspy Jersey i Zjednoczonego Królestwa. Autorzy rozmawiają z rodziną, policjantami, znajomymi, śledzą przebieg rozprawy sądowej i przejmująco odmalowują postać zabójcy i jego bliskich. Przede wszystkim jednak odczarowują mit emigrantów jako królów życia i pokazują to, o czym zazwyczaj się nie mówi: koszty, jakie ponosi człowiek, który decyduje się na wyjazd z kraju. Nie każdy może je unieść.

Nowa książka Jędrzeja Morawieckiego, autora znakomitych reportaży rosyjskich pt. Łuskanie światła (Sic!, 2010), jest wyzwaniem rzuconym tym wszystkim, którzy prawdziwego życia szukają na Dalekim, Bliskim lub Najbliższym Wschodzie. Stąd tytuł Głubinka - tak przecież zwykło się nazywać mityczną rosyjską prowincję, zapomniane przez Boga miejsca z dala od Moskwy, gdzie często nie ma co jeść, ale ludzie przynajmniej pozostali ludźmi. Autor tymczasem prowadzi nas na mało znane tereny Polski południowo-zachodniej - do Kowar, Barda, Szprotawy, Nieszawy, tubiąża, do "złych dzielnic" Wrocławia i Wałbrzycha, do byłych pegeerów w Koszalińskiem. Nie ma tu miejsca ani na idealizację, ani na negatywne stereotypy - jest tęsknota za pełniejszym życiem, z dala od wielkich miast i wielkich pieniędzy, wśród dobrych ludzi, ale jest też świadomość, że polska Głubinka kryje w sobie zarówno szanse, jak zagrożenia, że tam też trzeba o siebie walczyć, a bieda i brak perspektyw nie dodają skrzydeł. Morawiecki ma czas i umie być z ludźmi, dlatego usłyszymy od niego dziesiątki niezwykłych historii o tych miejscach, ich mieszkańcach i tych, którzy czasami starają się im pomóc. W Głubince spotkamy ludzi, którzy po nocach lepią gipsowe krasnale; "głupich kaowców"; heroiczne nauczycielki i takich samych księży; metafizyczną Nellę; utopijne domy samopomocy społecznej; MBoko - Hutu z Burundi, do którego w nocy przychodzi Afryka; szpital psychiatryczny jak z horroru; Pawła Pawlika z jego teatrem i mieszkańców Nieszawy, którzy lokalnie, bez rozgłosu, ale za to prawdziwie rozwiązali problem swoich zamordowanych zaraz po wojnie niemieckich sąsiadów.

To wybór tekstów - reportaży, korespondencji, felietonów, notek - dziennikarza "Gazety" z lat 1998 - 2012. Książka Radziwinowicza jest jedynym w swoim rodzaju, unikatowym we współczesnej literaturze faktu zapisem przemian w Rosji od schyłku epoki Jelcynowskiej do chwili obecnej. Różnorodna gatunkowo, znakomita pod względem warsztatowym, świadcząca o niezwykłym zmyśle obserwacyjnym i ogromnej wiedzy autora.Opowieści zabawne czy wzruszające, jakby żywcem wyjęte z Gogola lub Czechowa, sąsiadują w niej z historiami porażającymi tragizmem i okrucieństwem. Rosja w książce Radziwinowicza jest piękna i straszna, pełna sprzeczności i skrajności: to kraj ludzi szlachetnych i odważnych, ale też miejsce, w którym od czasów carskich filarami systemu są złodziejstwo i korupcja. Kraj, w którym bizantyjskie bogactwo nielicznych zderza się z nędzą milionów, kraj przeklętych poetów i złodziei w limuzynach, bojowników o prawa człowieka i morderców bez twarzy, samotnych bohaterów i brutalnych sołdatów.