Miejska Biblioteka Publiczna

Książka pozwala zrozumieć współczesny terroryzm i jego korzenie
Czarna historia międzynarodowego terroryzmu z polskimi wątkami
Klucz do zrozumienia istoty światowego terroryzmu
Opis symbiozy współczesnych mediów i bezwzględnego świata terroryzmu

Drugie wydanie "Tragarzy śmierci" autorzy opatrzyli nowym wstępem, w którym opisują zupełnie nieoczekiwany związek pomiędzy polską centralą "Animex" a "Carlosem" zwanym też "Szakalem" - jednym z najbardziej krwawych terrorystów ubiegłego wieku. Nowy jest również wywiad z Yuvalem Avivem - człowiekiem, który stał się pierwowzorem głównego bohatera filmu "Monachium" w reżyserii Stevena Spielberga. Yuval szef komanda "kidon" opowiedział Gadowskiemu i Woyciechowskiemu o nieznanych kulisach akcji likwidowania przywódców palestyńskiej organizacji "Czarny wrzesień".
Fakty te ujawnione w czasie ich reporterskiego śledztwa, rzucają nowe światło na kulisy dzisiejszych wydarzeń.
Książka "Tragarze śmierci" to niezwykle wciągający dokument zawierający trzy historie: Pierwsza to historia Abu Dauda, jedynego człowieka związanego ze zorganizowaniem zamachu w Monachium, którego nie zlikwidowało dowodzone przez Yuvala komando. Palestyńskiego terrorysty i czołowego przywódcy organizacji "Czarny Wrzesień", autora planu zamachu na olimpiadzie w Monachium w 1972 roku. Witold Gadowski i Przemysław Wojciechowski są pierwszymi dziennikarzami, z którymi siedemdziesięciodwuletni Abu Daud zgodził się rozmawiać. Zapis tej rozmowy przemawia do wyobraźni bardziej niż krążące w światowej prasie domysły i plotki. Od Yuvala Aviva dowiedzieli się więcej na temat zamachu w Monachium, - co opisali w obecnym wydaniu książki. Druga przedstawia postać jednego z najkrwawszych terrorystów ubiegłego wieku Iljicza Ramireza Sancheza, nazywanego przez prasę "Carlosem" albo "Szakalem". Jest to również próba odpowiedzi na pytanie czy bez związku z "tajnymi służbami" różnych krajów Carlos mógłby przetrwać i tak długo prowadzić swoją "działalność". Trzecia odsłania kulisy powstania i działalność Frakcji Czerwonej Armii, czyli RAF-u. Pokazuje też w zupełnie innym niż dotąd świetle rewolucję 1968 roku. Opisując losy członków organizacji Autorzy pokazują i ich powiązania z tajnymi służbami oraz wsparcie jakie od tych służb uzyskiwali. Najbardziej interesujące jest jednak to, co łączy te trzy historie: ich polskie wątki. Gadowski i Wojciechowski odsłaniają te fragmenty naszej historii, które do tej pory były przykryte stertami papierów i o których istnieniu miało pojęcie niewiele osób spoza wąskiego kręgu "wtajemniczonych".
O autorach:
Witold Gadowski - reporter, pisarz, publicysta i filmowiec. Od 20 lat zajmuje się terroryzmem i działalnością służb specjalnych. Reporter wojenny w czasie wojny na Bałkanach. Dziennikarz niezależny i nie do kupienia.
Przemysław Wojciechowski - dziennikarz, autor reportaży telewizyjnych o powiązaniach świata polityki, biznesu, międzynarodowej mafii i służb specjalnych.

Pewnego dnia Putin rozmawia ze swoim najbliższym współpracownikiem. Radzi mu, żeby obejrzał amerykański serial House of Cards. - Zobaczysz, że to się przyda - zachwala prezydent. Ale czy faktycznie Putin ma się czego uczyć od Franka Underwooda? Na pewno nie mordowania dla osiągnięcia politycznych celów. Tutaj Underwood nawet się nie umywa do przywódcy Rosji. Powiedzmy sobie bowiem szczerze, House of Cards to lekkie kino familijne przy prawdziwym filmie akcji, pełnym trupów, spisków i wojen, jakim są rządy Władimira Putina.

Jest to książka o losach ludzi, którzy w latach 1944-1961, wyrokiem sądów wojskowych, zostali skazani na karę śmierci. Przeszli gehennę przesłuchań, ubliżających praworządności procesów. Zamknięci w celach śmierci, bardzo często ze zbrodniarzami hitlerowskimi, czekali tygodniami, miesiącami, niekiedy latami na wykonanie wyroku, nie wiedząc, że został on zmieniony na dożywotnie więzienie.

Kończą trudne studia, dostają niskie pensje. Frustruje je, gdy traktowane są wyłącznie jako pomocnice lekarzy - przecież wykonują ciężką i wymagającą pracę. Często też niewdzięczną, bo pacjenci potrafią dawać w kość.A jednak kochają to, co robią. Czerpią z pracy ogromną satysfakcję i chcą opiekować się chorymi. Pielęgniarstwo to coś więcej niż zawód.Przejdź się z nimi po szpitalnym korytarzu, a dowiesz się, jak naprawdę wygląda ich życie.To były długie godziny rozmów z pracownikami różnych oddziałów i szpitali z wielu miast i placówek. Rozumiejąc ich przeżycia, analizując przemyślenia i wspominając własne doświadczenia, jeszcze głośniej mogę powtórzyć jedno z moich ulubionych pytań:Jestem pielęgniarką, a jaka jest twoja supermoc?