Książka, którą Państwo trzymają w ręce, nosi tytuł Dialog z rzeczywistością. Jest on wieloznaczny, budzi mnóstwo skojarzeń i pytań. Rzeczywistość bowiem to przede wszystkim ludzie i relacje istniejące między nimi. Człowiek poprzez swoje działania, zachowania, wypowiedzi, systemy wartości tworzy ją i zmienia. Dlatego jest ona tak różnorodna. Można by wręcz powiedzieć, że każdy z nas ma swoją mikrorzeczywistość i że dopiero suma tych mikrorzeczywistości składa się na tę jedną, wielką rzeczywistość.
Na czym więc miałby polegać dialog z rzeczywistością? Odpowiedź wydaje się prosta: na dialogu z ludźmi. Jego podstawą powinien być wzajemny, autentyczny szacunek jego uczestników, wyrażający się m.in. w słuchaniu tego, co każdy z nich ma do powiedzenia, w poszanowaniu dla ich poglądów, w podejmowaniu prób zrozumienia, co legło u podstaw czyichś opinii. W prawdziwym dialogu nie wolno kpić z czyichś poglądów, nie wolno ich dyskredytować, nie wolno podejmować choćby najmniejszych prób zmuszenia kogoś do zmiany jego spojrzenia na rzeczywistość. Dialog powinien prowadzić do wzajemnego poznania się jego uczestników, do zrozumienia sposobów myślenia, do poszerzenia perspektyw każdego z nich. Jeśli na skutek dialogu ktoś dojdzie do wniosku, że jego poglądy są niesłuszne lub potrafi je zweryfikować pod wpływem słów innych, to jest to już wartość dodatkowa, choć niezwykle cenna. Ze wstępu Piotra Żaka, Mój Tata
UWAGI:
Prace ofiarowane prof. Stanisławowi Żakowi w siedemdziesiątą piątą rocznicę urodzin. Bibliografia publikacji Stanisława Żaka na stronach 523-529 [>>] i bibliograia przy niektórych pracach. Tekst częściowo po angielsku, niemiecku. Streszczenie w języku angielskim. Oznaczenia odpowiedzialności: pod redakcją Zbigniewa Trzaskowskiego ; Instytut Filologii Polskiej Akademii Świętokrzyskiej im. Jana Kochanowskiego w Kielcach, Kieleckie Towarzystwo Naukowe.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Jak to jest być żywą boginią i mieszkać w pałacu w Nepalu, dlaczego najlepsi biegacze świata rodzą się w Etiopii, gdzie można spotkać kobiety, których szyje są 3 razy dłuższe niż nasze, albo w jakim kraju dzieci żyją w pływających wioskach. I wreszcie, czy to prawda, że w Afryce buduje się domy z kup krowy. O tym wszystkim opowiedzą dzieciaki; Matina, Lien, Mali, Zuzu i Merbatu bohaterowie tej książki. Poznając ich przygody, troski i radości wasze dzieci poznają jednocześnie inne kultury, obyczaje, tradycyjne wartości i sposoby życia. A dzięki temu uczą się tolerancji i wrażliwości. Ręczę, że te opowiadania dostarcza wam mnóstwa tematów do arcyciekawych rozmów z dzieciakami. Będziecie zaskoczeni ich inteligencją i wrażliwością.
Dzieciństwo spędził w Katowicach. Mieszkał w domu opuszczonym przez Niemców. Na meblach w przestronnych i jasnych pokojach przymocowane były tabliczki z napisem "własność Trzeciej Rzeszy" i swastyką. Jako mały chłopiec bawił się z kolegami w "Auschwitz". Włodek Goldkorn - Żyd, Polak, ceniony włoski publicysta - podobnie jak wiele innych dzieci osób ocalałych z Holocaustu całe życie spędził w cieniu Zagłady, wśród strzępków opowieści, fragmentów wspomnień. Jego ciocia Nachcia poszła do komory gazowej z córeczką na rękach. "To nie jest świat godzien tego, żeby na nim żyć" - powiedziała, choć mogła oddać dziecko i uniknąć śmierci. Jego ciocia Chajtełe, uciekając przed Niemcami, porzuciła niemowlę w śniegu. Przeżyła. Tego, kto przetrwał Zagładę, nie można sądzić ludzką miarą, pisze Goldkorn.
Prawda o Zagładzie leży w wielości narracji, w niepewności wspomnień, w niedomówieniach. Jest opowieścią świadków, ale też katów. Dziecko w śniegu to traktat o pamięci, o prawdzie, o doświadczeniu zła, o przetrwaniu.
Dziedzictwo starożytności Tyt. oryg.: "Legacies from ancient China, legacies from ancient Egypt, legacies from ancient Greece, legacies from ancient Rome".
Jerzy Giedroyć w powojennym półwieczu stworzył i redagował najważniejsze polskie pismo, wydał arcydzieła nowoczesnej literatury polskiej i myśli politycznej, wreszcie w istotny sposób przyczynił się do obalenia komunizmu. Dla Giedroycia wolność polityczna narodu i jego kultura są nierozdzielne. O Redaktorze "Kultury" i ludziach, których wokół niej skupiał, opowiada ta książka.
UWAGI:
Bibliografia na stronie 296. Oznaczenia odpowiedzialności: Andrzej Stanisław Kowalczyk.
Wszyscy lubimy ciekawe dyskusje... Dlaczego jednych rozmów słuchamy w napięciu, a inne nużą i irytują? Czy chodzi o nastrój chwili? Temat rozmowy? A może o retorykę? Przyczyny mogą być różne. Ale niektórzy ludzie zawsze mają do powiedzenia coś ciekawego. Tacy ludzie nas inspirują i takich ludzi lubimy i chcemy słuchać. Oni dają nam do myślenia i odkrywają przed nami nowe światy. Takim człowiekiem jest Grzegorz Miecugow i tacy są jego rozmówcy. W swoim programie "Inny punkt widzenia" emitowanym w TVN Miecugow zaprasza do dyskusji ludzi różnych profesji, o różnych poglądach. Łączy ich jedno: mają coś do powiedzenia. Rozmawiają o wszystkim. Jest miejsce na refleksje i na ciszę. To nie są pseudowywiady uzależnione od czasu antenowego, gdzie rozmówca ma 15-20 sekund na odpowiedź. Miecugow i jego goście rozmawiają swobodnie. Mówią o tym, co jest dla nich ważne. Nie spłycają myśli i nie skracają wypowiedzi.
UWAGI:
Nazwy rozmówców na skrzydełku okładki. Oznaczenia odpowiedzialności: Grzegorz Miecugow ; [rozmówcy Władysław Bartoszewski et al.].
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni