Miejska Biblioteka Publiczna

Masz wrażenie, że życie przecieka ci przez palce, a ty wciąż siedzisz w pracy? Tęsknisz za ciepłym piaskiem pod stopami? Chciałbyś zobaczyć świat, ale nie masz na to czasu ani pieniędzy? To opowieść o ludziach, którzy czuli podobnie. W końcu powiedzieli NIE - korpo, etatom i utartemu schematowi. Kiedy zrozumieli, że życie jest za krótkie, by być przykutym do biurka, spakowali laptopa, dobre buty i ruszyli w świat. Jednak nawet współczesny nomada musi z czegoś żyć, a praca - choć czasem uciążliwa - może być rozwijająca i twórcza. Trudno rzucić dosłownie wszystko. Ale można rzucić wszystko. oprócz pracy. Skoro w dobie szybkiego łącza tyle rzeczy da się zrobić zdalnie, dlaczego nie pracować, podróżując? Tomek rozkręcał firmę, przemierzając kontynenty. Klienci nie wiedzieli, że odpisuje na maile z Indii lub Mozambiku. Teraz zarządza warszawskim zespołem. Raz z Bali, raz z Kuala Lumpur. Marga nigdy nie wie, w jakim języku będą mówili jej sąsiedzi. Uczy hiszpańskiego, sypia pod gołym niebem, bo w żadnym hotelu nie ma za darmo aż tylu gwiazd. W wieku 25 lat Olga występuje w filmach bollywoodzkich. Pamięta jednak, że do Indii przyjechała, by pomagać. Dziś mama dwójki dzieci organizuje warsztaty na kurdyjskich ulicach, a w Syrii buduje recyklingowe place zabaw. I tylko jej cygańscy przyjaciele dziwią się tym ciągłym wędrówkom. Prawnicy, nauczyciele, blogerzy, aktywiści. Single, pary i całe rodziny. Jak zostali nomadami? Co musieli poświęcić? Czy kiedykolwiek mają zamiar osiąść? Inspirujące historie współczesnych polskich nomadów. Praktyczne rady, jak łączyć pracę z podróżami i wreszcie zacząć żyć na własnych zasadach. Poznaj je i sam wyrusz w drogę! Nomadzkie historie opowiedzieli: Tomek, prawnik, pracuje z Bali Asia z bloga "Somos Dos" Kasia i Kuba z bloga "Podróż Odbyta" Helena, nauczycielka jogi, pracuje z Australii Anna Alboth, dziennikarka, aktywistka z bloga "The Family Without Borders" Agata i Grzegorz, digitalizatorzy z Hiszpanii Olga, aktywistka z bloga "Czujczuj" Marga, nauczycielka hiszpańskiego rodzina Mitali z bloga "Mitale w podróży

Stany Zjednoczone przełomu XIX i XX wieku, ludzie śniący amerykański sen i emigranci z Kaszub.

Matylda Halman stawia wszystko na jedną kartę i wraz z osieroconymi przez brata dziećmi emigruje za ocean. Trafia do Winony w Ameryce, gdzie już wcześniej osiedliło się wielu Kaszubów. Zderzenie z nową rzeczywistością jest twarde. Los nie oszczędza rodziny Halmanów, jednak ani Matylda, ani jej podopieczni się nie poddają. Walczą o lepsze życie, choć jego ścieżki są kręte i pełne wybojów. Najtrudniejszą wybiera Felicja, zakochana w półkrwi Indianinie ulubienica Matyldy, która chce być sobą. A to kosztuje...

Czy bohaterowie odnajdą się w nowym świecie? Czy otworzy się przed nimi nowe niebo?

Patriarchat jest zakłamany i okrutny. My, Polki, jego ofiary, także takie jesteśmy. Dojedziemy każdą, która nas rozdrażni albo stanie nam na drodze. Albo przynajmniej ją pouczymy, "dobrze" jej doradzimy, żeby sobie nie myślała, że sama wie, co ma robić. Upokorzymy, wyśmiejemy, zhejtujemy, nie przepuścimy okazji, by boleśnie dowalić. A im jesteśmy zajadlejsze wobec innych, tym większej nienawiści i pogardy wobec nas samych to dowodzi.

Czas się z tym rozliczyć i uporać, bo relacje między kobietami w Polsce zbyt często są nie do zniesienia. Dlatego prawo stanowione wobec nas takie jest! Dlatego kolejni politycy bez piątej klepki ciągle od nowa komplikują i zatruwają nam życie, zamiast je ułatwiać. Pozwalamy na to, ponieważ nawykłyśmy do przemocy. W domu, w pracy, w szpitalu, w internecie, nawet na cholernej jodze. Wszędzie to samo - przekraczanie granic, słowa, które nie mają prawa padać, sarkazm, pouczenia, "dobre" nieproszone rady, jawna i bierna agresja, sądy plotkarskie. Dopóki nie sięgniemy po własną moc - a dostęp do niej przynosi zaprzestanie pilnowania, oceniania, recenzowania, zawstydzenia, wyśmiewania, upokarzania, dołowania i moralnego osądzania na każdym kroku samej siebie oraz innych kobiet - pozostaniemy skazane na zapyziały salon, przydeptane kapcie i zatłuszczoną kuchnię domu odwiecznej Anieli Dulskiej. Bezlitosny osąd da się zamienić w życzliwą ciekawość. Kompleksy i brak wiary w siebie można pokonać. Każdego dnia komuś się to udaje. Chcę, byśmy, gdy przyjdzie czas, umarły, będąc dla siebie siostrami. Wtedy będziemy długo i szczęśliwie w pamięci kolejnych pokoleń kobiet, które będą wiedziały, z kogo brać przykład.
O tym jest ta książka
[Paulina Młynarska]

Biografia żydowskiej śpiewaczki z warszawskiego getta, Wiery Gran to opowieść o cenie przeżycia i cieniu, jaki rzuca na dalszy los. Miała wszystko, czego potrzeba wschodzącej gwieździe - egzotyczną urodę, piękny niski kontralt, i muzykę we krwi. Była tak nieśmiała, że pierwsze piosenki śpiewała zza sceny obawiając się zetknięcia z publicznością. Do lata 1939 nagrała kilkadziesiąt piosenek o wszelkich barwach miłości.

Wiera Gran mieszkała i śpiewała w dziennicy zamkniętej od wiosny 1941 do lata 1942. Całe jej dalsze życie było konsekwencją tych kilku miesięcy.

Oskarżono ją o współpracę z nazistami, okrzyknięto kolaborantką i unicestwiono za życia. Uniewinniona w warszawskim procesie Centralnego Komitetu Żydów Polskich opuściła Polskę w 1950 roku.

Wielokrotnie i na kilku kontynentach wzywano do bojkotu "gestapowskiej kurwy". A jednak trwała. Występowała w paryskim hotelu Lutetia i w kabarecie Dinarzade, w sali Pleyel i Carnegie Hall, śpiewała gościnnie w Sztokholmie i Londynie, wyjechała na tournee po Ameryce Północnej. Koncertowała u boku Charlesa Aznavoura. W Izraelu widzowie grożą przebraniem się w obozowe pasiaki, jeśli ośmieli się wystąpić na scenie, uciekła do Francji, stamtąd do Wenezueli, ale i tam dosięgła ją przeszłość - pomówienie, znieważenie, zniesławienie, szkalowanie. Czuła się pogrzebana za życia.

Zmarła w Paryżu 19 listopada 2007 roku.