Miejska Biblioteka Publiczna

Od dziecka była dorosła. Zapytana, co znaczy życie rodzinne, milczy. Ale nie ma wątpliwości - poezja była najważniejsza. Ważniejsza niż to, że byli ojcem i córką. Bo był jedynym mężczyzną, który naprawdę ją kochał. "Kochał inaczej niż pozostali"...

Marta Konarzewska w rozmowie z Małgą Kubiak, córką Tadeusza Kubiaka, z przemilczeń, wyparć, domysłów i legendy tworzy "prywatną" historię z Historią w tle. Gdzie pisarze, artyści - cała artystyczna plejada PRL-u - nocne życie, alkohol obserwowani są przez małą dziewczynkę, która wchodzi pod stół, kiedy rodzice zaczynają się kłócić.

Matka jest schizofreniczką, która nie chce się leczyć. Ojciec poeta pisze wiersze również dla dzieci, a jego własne dziecko chowa przed nim alkohol... i buty. Trauma powraca przez całe życie. Miłość i nienawiść pójdą razem. A dorosła kobieta nadal zna tylko dziecięce metody na przetrwanie.

Z literackiego świata Kubiaka musiała uciec. W końcu w latach siedemdziesiątych wyjechała z Polski. Teraz wraca, ocalić pamięć o swoim ojcu, najmniej ocalając siebie i najbliższych.

Spotkanie dwóch kobiet, dwóch różnych pokoleń w rozmowie o kobiecości, miłości, użyciach i nadużyciach.

Nowa książka Sławomira Kopra poświęcona jest kobietom tworzącym elitę artystyczną PRL. Autor nie ogranicza się jednak do tych najbardziej znanych (Osiecka, Jędrusik), przedstawia także te już nieco zapomniane (Anna German, Alina Szapocznikow, Grażyna Bacewicz). Niewątpliwym atutem książki jest rozdział o Halinie Poświatowskiej przedstawiający poetkę w sposób odległy od stereotypów.

To zwykła książka. O życiu, zagubieniu, karierze - choć tę karierę powinienem chyba wziąć w cudzysłów. A także o wszystkim, co małemu, a potem dorosłemu człowiekowi może się (choć nie powinno) przydarzyć w życiu. Pisana jest zwykłym językiem. Nie cyzeluję w niej zdań, nie poleruję słów. W życiu też niczego się nie da za bardzo wypolerować. Ono biegnie swoim torem, ignorując szlifierza. Czasem można coś poprawić, skierować na inne tory, ale główne punkty tego "balu", na który nas zaproszono, pozostają niezmienne: narodziny, dzieciństwo, dojrzałość, starość i śmierć. To, co w środku, pomiędzy, jest w naszych rękach. Ale tylko do pewnego stopnia. Kim jesteśmy? Po co stwarzamy wokół siebie mit wielkości, będąc tylko pyłkiem, który na krótko uniósł się w górę, by po chwili odfrunąć w nicość? Banalne pytania, kiczowate marudzenie starzejącego się faceta, który mimo że już żyje tyle lat, nie znalazł na nic odpowiedzi.
[Tadeusz Ross]

Domator. Gdyby mógł, nie ruszałby się z domu. Boi się odludzia, wysokości, latania samolotem i jeżdżenia windą. Boi się tłumów i hałasu. Jak taki ktoś mógł zostać aktorem, artystą estradowym, kabaretowym, występującym przed tysiącami ludzi? To proste - od ludzi oddziela go scena.
Artysta, ale nie celebryta. Nie chodzi na imprezy, przyjęcia, stroni od wielkich fet, jubileuszy, gali. Nieprzyzwoicie skromny, marzyciel, introwertyk z kompleksami. Zawsze zakochany i spragniony miłości. Dzieci go wzruszają, kobiety rozczulają. Gdyby to zależało od niego, ze świata zniknęłyby agresja, oszustwo i chamstwo. Kocha muzykę. Lubi śpiewać. Wciąż pełen pomysłów i niespożytej energii. Żyje, pracuje, tworzy. Wierzy, że sens życia tkwi w niesieniu pomocy innym. Jego dzieci twierdzą, że tata jest wieczny. A skoro tak mówią, to trzeba im wierzyć.