Miejska Biblioteka Publiczna

BARBARA WACHOWICZ - pisarka, historyk literatury, świetny fotografik. Autorka książek o wielkich Polakach, takich jak biografia Sienkiewicza - "Marie jego życia", opowieść o losach ziemi i ludzi krainy Stefana Żeromskiego- "Ciebie jedną kocham" i "Ogród młodości", cyklu reportaży "Malwy na lewadach" (szlakami Conrada, Chopina, Shakespeare`a, romantyków polskich), "Czas nasturcji- ścieżkami Kasprowicza", albumu - pokłosia wystawy fotograficznej "W Ojczyźnie serce me zostało", prezentującej przede wszystkim twórczość Adama Mickiewicza.

Wystawę "Kamyk na szańcu - opowieść o druhu Aleksandrze Kamińskim i jego bohaterach" Barbara Wachowicz poświęciła harcerzom Szarych Szeregów. "Ostatni szaniec romantyzmu", "Kotwica ojczyzny", "Żar słowa i treści rozsądek", "Bohaterski wskrzesić czas" - takimi tytułami są opatrywane oceny jej prac.

"Wrażliwa i uzdolniona, uparta i niezmordowana podróżniczka, rzeczniczka sercem odczytanej przeszłości i rozumem argumentowanej nadziei"- tak określił jej osobowość i twórczość Andrzej Braun. Ta książka prowadzi tropami Adama Mickiewicza do "kraju lat dziecinnych" i młodzieńczych - nad Świteź, Niemen, Wilię, do Nowogródka, Wilna, Kowna, Tuhanowicz, tropami Słowackiego do Jaszun i Krzemieńca, nad Niemen - odkrywając tajemnice bohatyrowickiej sagi. Obok najsłynniejszych Polaków, dla których kresy były kolebką i "najściślejszą ojczyzną", pisarka przywołuje Rodaków trwających tam dziś na reducie polskości wedle przesłania, ,Gniazdo nasze - wszystko nasze". Adamowi Mickiewiczowi - czołowemu bohaterowi tej książki poświęciła Barbara Wachowicz wiele swych prac - także radiowych i telewizyjnych (w ROKU MICKIEWICZOWSKIM 1998 - cykl w TVP 2 - "Gawędy Mickiewiczowskie", serial o pobycie poety w Wielkopolsce - TVP Poznań, serial poznańskiego Radia Merkury). Wśród cennych inicjatyw pisarki należy wymienić wmurowanie tablic poświęconych Rodzicom Poety w Nowogródzkiej farze, Braciom Mickiewiczom w Wielkopolsce, nadanie szkole imienia Franciszka Mickiewicza, chorągwi białostockiej ZHP - imienia Adama Mickiewicza.

Rankiem 28 sierpnia 1946 roku do pawilonu śmierci w gdańskim więzieniu wprowadzono młodziutką dziewczynę. Stanęła przy słupku, do którego zaraz ją przywiązano. Próbowano zasłonić jej oczy opaską, lecz nie pozwoliła na to.

Po zdrajcach narodu polskiego, ognia! - padła komenda dowódcy plutonu egzekucyjnego. Zdążyła krzyknąć: Niech żyje Polska! Rozległ się huk wystrzałów, ale dziesięciu żołnierzy z KBW... chybiło z trzech kroków. Nawet oni nie mieli sumienia, by strzelić do nastoletniej bohaterki... Zabił ją strzałem w głowę funkcjonariusz UB.

Jedna z najbardziej wstrząsających, wzruszających, ale i budujących historii czasów wojny i powojennej rzeczywistości. Życie młodziutkiej sanitariuszki AK Danki Siedzikówny "Inki" to opowieść, wobec której nie można pozostać obojętnym.

Największą wartością zawartych w tej książce opowieści jest ich autentyczność i szczerość. To prawdziwe losy kobiet, które odważyły się pokazać twarz i odsłonić to, co zazwyczaj starannie jest skrywane: domową przemoc, seksualną agresję, poniżenie i upodlenie ze strony najbliższych. Mówią do nas swoimi słowami, bez retuszu i koloryzowania. Przełamały własny strach i społeczne tabu, ale nie mają w sobie nic z ofiary. To kobiety wojowniczki, choć mijając je na ulicy, nie uwierzylibyśmy, z jakim bólem i cierpieniem musiały się zmierzyć. Są piękne, eleganckie, uśmiechnięte. Podobne do każdej z nas, niezwykłe, bo skutecznie walczyły o odzyskanie swojego życia, bo podjęły bardzo ważne choć często trudne decyzje. Pokazały, że nie ma sytuacji bez wyjścia. Nawet w otchłani beznadziei.Moje bohaterki opowiedziały o swoich losach w przekonaniu, że w ten sposób pomogą tym, które nie mogą zebrać się na odwagę, aby zaryzykować i zmienić swoje życie. Bardzo im za to dziękuję. Nie wiem, czy sama zdobyłabym się na aż taki heroizm w ich sytuacji. Podziwiam je i niezmiennie kibicuję. Wierzę, że dla wielu kobiet staną się źródłem inspiracji do walki o siebie, do walki o własną godność, o własne szczęście.