Miejska Biblioteka Publiczna

Najintymniejsza książka Wojciecha Kuczoka.

Zapiski z lat 2014-2018 pokazują nieznaną twarz laureata Nagrody Literackiej Nike. Celne obserwacje na temat współczesności sąsiadują tu z zaskakująco czułym obrazem świadomego ojcostwa. Barwne anegdoty z życia warszawskiej śmietanki towarzyskiej z obrazem trudnej, ale spełnionej miłości. Erudycyjne refleksje z pełnymi dosadnego humoru obrazkami codzienności.
Kuczok opisuje swoje alkoholowe eskapady z przyjaciółmi, dalekie podróże i bliskie spotkania z rodziną, męki pisarskie i zdrowotne, mówi o swoich wzlotach i upadkach, olśnieniach i rozczarowaniach.
Ostro komentuje głośne skandale towarzyskie, bezlitośnie obnaża absurdy polskiej sceny politycznej. Nie oszczędza nikogo - a zwłaszcza samego siebie.
Kuczok bez cenzury.

Zawód: powieściopisarz to historia o bezkompromisowym płynięciu pod prąd, zwłaszcza gdy spojrzeć na losy Murakamiego w kontekście dziejów powojennej Japonii. Oto mamy bowiem człowieka, który na każdym rozstaju dróg wybiera inaczej niż wszyscy: skrajnego indywidualistę w kolektywistycznym społeczeństwie.
W młodości ciężko pracuje na własny rachunek, podczas gdy marzeniem jego rówieśników jest urzędnicza posada w opiekuńczej korporacji. Debiutancką powieść zaczyna pisać po angielsku - nie znając wówczas zbyt dobrze tego języka - bo w japońskim jest dla niego za dużo słów. Zamiast konsumować medialnie sukces swoich książek, ucieka na długie lata za granicę. Znienawidzony przez japońską krytykę, z maniackim uporem trwa w postanowieniu, że nie przerwie kariery, chociaż jego powieści mają fatalne recenzje. Nie rozwodzi się z żoną (to wyjątkowo niemodne zachowanie). Biega w maratonach. Ma odwagę śnić na jawie i robić z tego literaturę.
Tajemnica pisarstwa Murakamiego tkwi najpewniej właśnie w tym unikalnym połączeniu skromności i stanowczości - kiedy towarzyszy im odrobina talentu (którego zresztą Japończyk kurtuazyjnie sobie odmawia), można zdziałać rzeczy wielkie.
Piotr Kofta