Miejska Biblioteka Publiczna

ONE. RESORTOWE DZIECI. Wychowane w rodzinach działaczy i funkcjonariuszy KPP, PZPR. Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego, a potem SB. Doskonale ustawione potem w życiu, dzięki koneksjom, a potem pieniądzom i "grubej kresce". Czasem, choć wywodzą się z niekomunistyczych środowisk, związane ideologicznie oraz materialnie z byłą władzą i bezpieką. Za młodu aktywiści komunistycznych organizacji młodzieżowych, potem biznesmeni, właściciele i zarządcy nowych mediów. Właśnie dlatego tak zdecydowanie przeciwne dekomunizacji i lustracji, szydzący z patriotyzmu, polskich tradycji i w ogóle z polskości. Niebezpieczne, bo usytuowane w opiniotwórczej prasie, a przede wszystkim w telewizji i stacjach radiowych. Obecne w nich od stanu wojennego - do dziś.

Wojciech Mann po raz pierwszy opowiada o swej młodości, przygodach z muzyką i muzykami oraz o tym, dlaczego nie został saksofonistą. Jakimi metodami Wojciech Mann odmładzał zajechane winyle? W jaki sposób grupie nastoletnich zapaleńców udało się ściągnąć do szarego PRL-u samych Rolling Stonesów? Czy w Warszawie można było dostać coke? I jakie to uczucie zaśpiewać ze Stevie Wonderem przed wielotysięczną widownią? Zwłaszcza jeśli największym sukcesem wokalnym w karierze Wojciecha Manna było wcześniej wykonanie pieśni Zielony mosteczek na lekcji śpiewu. W tej pełnej humoru i nostalgii książce znajdziemy barwne opowieści o tym, co działo się za sceną wielkich festiwali i słynnych koncertów, dowiemy się, jak przebiegały wizyty w Polsce gwiazd rocka i gigantów światowego jazzu oraz jak wyglądały pierwsze kroki autora w radiowej Trójce. Wojciech Mann przenosi nas w niezwykłe, pionierskie dla rock and rolla czasy - kiedy słuchało się Radia Luxembourg, grupa The Animals bawiła się na warszawskich prywatkach a sprzęt podczas koncertów podłączano do prądu za pomocą zapałek.

Dwie niezwykłe rozmowy córki z ojcem i matką o powikłanych relacjach rodzinnych. Poruszające fragmenty dziennika, który jest zapisem momentów trudnych, ale i zabawnych. A w tle najważniejsze pytania: czy rodzina Jaruzelskich mogła być szczęśliwa? Czy w ogóle istnieją szczęśliwe rodziny? Czy Monika Jaruzelska sama potrafi taką zbudować dla swojego syna? W zakończeniu książki pisze: Moi rodzice nie byli idealni. Ja też nie jestem córką doskonałą. Dziś moją jedyną ambicją jest bycie uważną matką, bo wiem, że emocjonalne zaniedbanie dziecka jest nie do odrobienia.

Poprzednia książka autorki Towarzyszka panienka była głośnym wydarzeniem i natychmiast stała się bestsellerem.

"...opowieść chłopca, którego pierwszego września 1939 roku obudziła o piątej rano matka, oznajmiając, że wybuchła wojna. W pewnym wyższym sensie epoka, która się wtedy zaczęła, nie skończyła się ani z samobójstwem Hitlera, ani ze śmiercią Stalina, lecz raczej z odejściem z tego świata Jana Pawła II, który otworzył drzwi do trzeciego tysiąclecia. Prawdę mówiąc, osobiście tylko przy nim czułem się wolny, podobnie jak te niezliczone miliony ludzi, z którymi się spotykał, ponieważ gwarantował jako niepodejrzany świadek swych czasów, że Bóg istnieje i że stworzył nas istotami nie tylko rozumnymi, ale i wolnymi. My tej wolności używamy albo dobrze, albo źle..." [fragment książki]

TADEUSZ BROŚ - wszyscy znali tę twarz, choć niewielu pamiętało nazwisko. Jego życie to festiwal anegdot prowincjonalnego aktora, kabareciarza i śpiewającego konferansjera, brylującego w nocnych lokalach lat 70. Ten ulubieniec Ewy Demarczyk i Hanki Bielickiej był ikoną telewizji przełomu lat 80. i 90.Gdyby nie Tadeusz Broś, być może w ogóle nie zajmowałabym się śpiewaniem dla dzieci....Być może nikt dziś nie pamięta jego nazwiska, ale chyba lepsze jest to, że wszyscy znali jego twarz.Majka JeżowskaTo pasjonująca rozmowa z człowiekiem, którego życie stało się zwierciadłem polskich przemian i polskich słabości; książka, która każe inaczej pomyśleć o wszystkich stojących po drugiej stronie ekranu.Beata TadlaTo do bólu szczery, niejednoznaczny portret człowieka, który wymyka się łatwym ocenom.Paweł WysoczańskiWywiad rzeka z Tadeuszem Brosiem powstawał rok przed jego śmiercią, kiedy zmagał się on ze społecznym wykluczeniem, biedą, bankructwem i chorobą alkoholową. Jego biografia to uniwersalna historia człowieka wielkich sukcesów i bolesnych upadków, a zarazem portret czasów PRL-u i okresu polskiej transformacji.Patronaty medialne: TVP1, Polskie Radio Program 1, Polska The Times

Prawdą jest, że był skomplikowaną osobą. Bo był przecież Tomek sarkastyczny prześmiewca, Tomek wybuchowy choleryk, Tomek zajadły krytyk pewnych zjawisk, ale też Tomek - i taki przede wszystkim był prywatnie - bardzo ciepły, wesoły, uśmiechnięty, życzliwy dla ludzi.
[Wojciech Szadkowski (Collage)]

To Tomek zainspirował moją piosenkę »Scarlett Cross«. Przemiły, uroczy facet. Bardzo mi go brakuje.
[Edward Ka-Spel (The Legendary Pink Dots)]

Nie znam drugiej osoby ze świata biznesu muzycznego, która byłaby tak kochana.
[Tilo Wolff (Lacrimosa)]

Tomek był człowiekiem niezwykle ciepłym i mądrym życiowo. Mimo różnych opinii, które krążą na jego temat. Potrafił mówić jak lekarz od serca. Od miłości. Od bólu serca z miłości. Tęsknię za rozmowami z nim, za nieprawdopodobnym ciepłem, czułością i zrozumieniem. Bo on akceptował człowieka takim, jakim jest. Nie dziwił się. Nie oceniał.
[Katarzyna Szydłowska]

Myślę, że nie miałam i nie będę już miała drugiego takiego przyjaciela. Nie ma takich ludzi. Tak wrażliwych. I tak oddanych innym.
[Katarzyna Konopa]

Tomek Beksiński. Dziennikarz radiowy, który w swoich audycjach wykreował intrygujący, niepowtarzalny, wciągający świat. Błyskotliwy tłumacz filmów o przygodach Jamesa Bonda, "Latającym Cyrku Monty Pythona", westernów Sergio Leone i horrorów wytwórni Hammer. Syn wybitnego malarza Zdzisława Beksińskiego.
Kim był? Jak żył? Czego pragnął? Czym się dręczył? Dlaczego i jak umarł? Czy jego historia nie skrywa żadnych tajemnic? Czy rzeczywiście została opowiedziana już do końca?
Książka odpowiada na wiele pytań dotyczących Tomka Beksińskiego, które dotychczas pozostawały bez odpowiedzi. Pokazuje go takim, jakiego do tej pory nie znaliśmy.
[Vesper, 2016]

Autobiograficzne sceny z życia Moniki Jaruzelskiej to pełna ironii, dowcipu, ciekawych obserwacji opowieść o dorastaniu u boku sławnego ojca i budowaniu własnego "ja". Jak pisze Monika Jaruzelska w rozdziale wstępnym: Nie ma w mojej książce etosu ani patosu. Każdy, kto spodziewa się gloryfikacji czy też politycznych uzasadnień, do których winna być zobowiązana córka komunistycznego dyktatora, może poczuć się rozczarowany. To jest opowieść o normalnej rodzinie, choć uwikłanej historycznie. Napisana z perspektywy najpierw dziecka, potem dziewczyny, a na końcu dojrzałej kobiety.