Miejska Biblioteka Publiczna

Jak Czesław Niemen wybronił "zmęczonego" gitarzystę przed opolską publicznością?Komu groziła kara śmierci w wyniku sprawy sądowej wytoczonej przez Maklakiewicza?Dlaczego Stevie Wonder spóźnił się na spotkanie z premierem Polski Ludowej?Krzysztof Materna swoją przygodę z mikrofonem rozpoczął w czasach, gdy polska młodzież odkrywała bigbit, Skaldowie gromadzili tłumy, a konferansjerzy byli wielkimi gwiazdami. Wspólnie z Wojciechem Mannem stworzył telewizyjny duet, w którym brawurowo grał rolę wdzięcznej Siostry Ireny. W swojej książce z humorem opowiada o spotkaniach z najsłynniejszym artystami polskiej sceny i estrady. Zabiera nas nie tylko w podróż do beztroskich lat młodości, ale odkrywa też dzisiejsze tajemnice polskiego show-biznesu. Przed Państwem pełna anegdot i zabawnych przygód autobiografia - Przed Państwem Krzysztof Materna. Idealna książka dla fanów "RockManna" oraz "Podróży małych i dużych".

Wojciech Mann po raz pierwszy opowiada o swej młodości, przygodach z muzyką i muzykami oraz o tym, dlaczego nie został saksofonistą. Jakimi metodami Wojciech Mann odmładzał zajechane winyle? W jaki sposób grupie nastoletnich zapaleńców udało się ściągnąć do szarego PRL-u samych Rolling Stonesów? Czy w Warszawie można było dostać coke? I jakie to uczucie zaśpiewać ze Stevie Wonderem przed wielotysięczną widownią? Zwłaszcza jeśli największym sukcesem wokalnym w karierze Wojciecha Manna było wcześniej wykonanie pieśni Zielony mosteczek na lekcji śpiewu. W tej pełnej humoru i nostalgii książce znajdziemy barwne opowieści o tym, co działo się za sceną wielkich festiwali i słynnych koncertów, dowiemy się, jak przebiegały wizyty w Polsce gwiazd rocka i gigantów światowego jazzu oraz jak wyglądały pierwsze kroki autora w radiowej Trójce. Wojciech Mann przenosi nas w niezwykłe, pionierskie dla rock and rolla czasy - kiedy słuchało się Radia Luxembourg, grupa The Animals bawiła się na warszawskich prywatkach a sprzęt podczas koncertów podłączano do prądu za pomocą zapałek.

TADEUSZ BROŚ - wszyscy znali tę twarz, choć niewielu pamiętało nazwisko. Jego życie to festiwal anegdot prowincjonalnego aktora, kabareciarza i śpiewającego konferansjera, brylującego w nocnych lokalach lat 70. Ten ulubieniec Ewy Demarczyk i Hanki Bielickiej był ikoną telewizji przełomu lat 80. i 90.Gdyby nie Tadeusz Broś, być może w ogóle nie zajmowałabym się śpiewaniem dla dzieci....Być może nikt dziś nie pamięta jego nazwiska, ale chyba lepsze jest to, że wszyscy znali jego twarz.Majka JeżowskaTo pasjonująca rozmowa z człowiekiem, którego życie stało się zwierciadłem polskich przemian i polskich słabości; książka, która każe inaczej pomyśleć o wszystkich stojących po drugiej stronie ekranu.Beata TadlaTo do bólu szczery, niejednoznaczny portret człowieka, który wymyka się łatwym ocenom.Paweł WysoczańskiWywiad rzeka z Tadeuszem Brosiem powstawał rok przed jego śmiercią, kiedy zmagał się on ze społecznym wykluczeniem, biedą, bankructwem i chorobą alkoholową. Jego biografia to uniwersalna historia człowieka wielkich sukcesów i bolesnych upadków, a zarazem portret czasów PRL-u i okresu polskiej transformacji.Patronaty medialne: TVP1, Polskie Radio Program 1, Polska The Times

Prawdą jest, że był skomplikowaną osobą. Bo był przecież Tomek sarkastyczny prześmiewca, Tomek wybuchowy choleryk, Tomek zajadły krytyk pewnych zjawisk, ale też Tomek - i taki przede wszystkim był prywatnie - bardzo ciepły, wesoły, uśmiechnięty, życzliwy dla ludzi.
[Wojciech Szadkowski (Collage)]

To Tomek zainspirował moją piosenkę »Scarlett Cross«. Przemiły, uroczy facet. Bardzo mi go brakuje.
[Edward Ka-Spel (The Legendary Pink Dots)]

Nie znam drugiej osoby ze świata biznesu muzycznego, która byłaby tak kochana.
[Tilo Wolff (Lacrimosa)]

Tomek był człowiekiem niezwykle ciepłym i mądrym życiowo. Mimo różnych opinii, które krążą na jego temat. Potrafił mówić jak lekarz od serca. Od miłości. Od bólu serca z miłości. Tęsknię za rozmowami z nim, za nieprawdopodobnym ciepłem, czułością i zrozumieniem. Bo on akceptował człowieka takim, jakim jest. Nie dziwił się. Nie oceniał.
[Katarzyna Szydłowska]

Myślę, że nie miałam i nie będę już miała drugiego takiego przyjaciela. Nie ma takich ludzi. Tak wrażliwych. I tak oddanych innym.
[Katarzyna Konopa]

Tomek Beksiński. Dziennikarz radiowy, który w swoich audycjach wykreował intrygujący, niepowtarzalny, wciągający świat. Błyskotliwy tłumacz filmów o przygodach Jamesa Bonda, "Latającym Cyrku Monty Pythona", westernów Sergio Leone i horrorów wytwórni Hammer. Syn wybitnego malarza Zdzisława Beksińskiego.
Kim był? Jak żył? Czego pragnął? Czym się dręczył? Dlaczego i jak umarł? Czy jego historia nie skrywa żadnych tajemnic? Czy rzeczywiście została opowiedziana już do końca?
Książka odpowiada na wiele pytań dotyczących Tomka Beksińskiego, które dotychczas pozostawały bez odpowiedzi. Pokazuje go takim, jakiego do tej pory nie znaliśmy.
[Vesper, 2016]

Pierwszego maila od Moniki dostałam w jesienny wieczór trzy lata temu. Pisała o swoich problemach z jedzeniem i poszukiwaniu miejsca w życiu. Była głęboko przekonana, że jeśli schudnie, to wreszcie będzie szczęśliwa. A ja wiedziałam, że się myli. Wrażenie zagubienia i chaosu nie wynika z bałaganu w otaczającym nas świecie, tylko z rozgardiaszu panującego we własnej duszy. Tam kryje się paraliżujący strach, oczekiwanie katastrofy, brak poczucia bezpieczeństwa i własnej wartości. Stąd biorą się takie choroby, jak anoreksja i bulimia, uzależnienie od alkoholu, narkotyków, internetu czy zakupów. Ta książka to zapis mailowej rozmowy, którą zaczęłyśmy wtedy prowadzić. To jest prawdziwa historia o tym, że warto szukać swojego szczęścia, ale i o tym, że nie znajduje się ono w innych ludziach, ani w odchudzaniu, ani w pokonaniu żadnej przeszkody, którą człowiek przed sobą podświadomie stawia. Jest to prawdziwa opowieść o pozbywaniu się wewnętrznych barier i odkrywaniu swojego prawdziwego "ja", czego Wam i bohaterce tej książki, Monice, życzę z całego serca. Beata Pawlikowska.

Widzę siebie, jak goły, idę po schodach w dół, zostawiając za sobą krwawe ślady stóp, a potem nagle leżę na posadzce, takiej białej kuchennej, w kałuży krwawego sosu. Jakby ktoś pieczeń robił. Żona trzyma moją głowę na kolanach i prosi, żebym nie zasypiał. Bała się, że tam umrę, ostatnia myśl: kurczę, mieliśmy na wakacje jechać. Każdego dnia czekałem na ten moment zmiany opatrunków, jak skazaniec czeka na rozstrzelanie. Wiedziałem, że ten moment nadejdzie. I każdy nerw drżał w moim cielew oczekiwaniu na tę chwilę. Jeszcze naprawdę nie bolało. A już to czułem. O sobie dowiedziałem się rzeczy nie do przecenienia- nie jestem dupkiem. Choć myślałem, że jestem słaby - ku mojemu zdziwieniu okazałem się zadziwiająco silny. Zrobiłem wszystko, żeby uratować swoją rodzinę. I przeżyłem. Choć byłem bliski śmierci.