opalka
Posty:251 | WysÅ‚any: 2014-04-18 09:46:45 ZdecydowaÅ‚am siÄ™ po czasie jednak dodać recenzjÄ™ tej pozycji, ponieważ pomyÅ›laÅ‚am, że byÅ‚oby niedobrze, gdyby ktoÅ› nie przeczytaÅ‚ jej ze wzglÄ™du na tematykÄ™. Nie ma siÄ™ czego obawiać. Ja też myÅ›laÅ‚am na poczÄ…tku, że książka o mÅ‚odych ludziach, zabijanych przez bezlitosnego raka to coÅ›, czego nie bÄ™dÄ™ w stanie znieść. Jednak chcÄ™ powiedzieć jasno, że autor wcale nie wprowadza w Å›wiat ludzi zÅ‚amanych, nieszczęśliwych, użalajÄ…cych siÄ™ nad sobÄ… i przejÄ™tych strachem. WrÄ™cz przeciwnie – jest to Å›wiat ludzi odważnych, chcÄ…cych przeżywać życie jak każdy inny, lecz majÄ…cych Å›wiadomość swoich ograniczeÅ„. Główna bohaterka – Hazel – to dziewczyna ironiczna i dojrzaÅ‚a. Autor nakreÅ›liÅ‚ jÄ… w sposób sugerujÄ…cy, że jej dojrzaÅ‚ość nie jest taka zupeÅ‚nie naturalna, że wyrosÅ‚a ze skażonej gleby, na którÄ… pada cieÅ„ Å›mierci, ale… jednoczeÅ›nie pozwala jej w tym cieniu znaleźć wytchnienie. Augustus – przyjaciel i chÅ‚opak, w którym Hazel siÄ™ zakochuje to postać stworzona na medal: Å›wiadomy swych zalet, powalajÄ…cy, podchodzÄ…cy do życia z pasjÄ… i ciÄ™tym, gorzkawym dowcipem. John Green pozwala swoim bohaterom emanować aurÄ… wyizolowania, jednoczeÅ›nie nie pozbawiajÄ…c ich typowego dla nastolatków dążenia do wpasowania siÄ™ w grupÄ™. Powieść jest bardzo prawdziwa, zupeÅ‚nie pozbawiona ckliwoÅ›ci i chwytów poniżej pasa, obliczonych na współczucie czytelnika. Hazel i Gusowi siÄ™ nie współczuje – ich siÄ™ chÅ‚onie i kibicuje przez 312 stron. |