NATASHA: Jestem osób, które wierzy w naukę i fakty. A nie w przeznaczenie. Ani w los. Czy też marzenia, które nigdy się nie spełnią. A już na pewno nie jestem dziewczyną, która spotyka uroczego chłopaka na zatłoczonej nowojorskiej ulicy i się w nim zakochuje. Zwłaszcza w momencie, w którym tylko dwanaście godzin dzieli moją rodzinę od deportacji na Jamajkę. Zakochanie się jest wykluczone.
DANIEL: Zawsze byłem dobrym synem, dobrym uczniem i żyłem tak, by spełniać wszystkie wygórowane oczekiwania rodziców. Żadnej poezji. Żadnych marzeń. Ale o tym wszystkim zapominam, gdy spotkam ją. Intuicja podpowiada mi, że los ma do zaoferowania coś znacznie bardziej niesamowitego - i to dla nas obojga.
CZY WSZECHŚWIAT POSTAWI ICH NA JEDNEJ DRODZE TYLKO PO TO, BY ZA CHWILĘ ICH ROZDZIELIĆ?
