To jedna z tych rzadkich książek o psychologii, o psychoterapii - o człowieku - opowiedziana przez kogoś, kto zjadł zęby i wypatrzył oczy w zmaganiach z niezliczonymi powikłaniami ludzkiej psychiki i z samym sobą. Janusz jest jednym z niewielu, którzy uosabiają zapoczątkowany w latach 80. skomplikowany proces asymilowania starych i nowych szkół rozumienia i zmieniania ludzkiej psychiki. Dzięki inteligentnej i kompetentnej rozmówczyni widzimy wyraźnie, że aby odzielić ziarno od plew, przesiewał przez własny umysł i serce - jak przez młyńskie sito - wszystko, co uznawał za pożyteczne i ciekawe. Mimo związanego z tym trudu i niewygody nie uległ pokusie oddania się bez reszty jakiejś pojedynczej, omnipotentnej doktrynie terapeutycznej i wyuczenia się jej algorytmu. Jest jednym z tych wojowników i harcowników psychoterapii, ktorzy odważnie, czasem z narażaniem swego zawodowego życia, badają i sprawdzają to, co się dzieje na jej odległych rubieżach, a nawet poza nimi. To dzięki takim jak on odkrywanie i rozumienie największej z tajemnic, zwanej człowiekiem, krok po kroku postępuje. [Wojciech Eichelberger]
