Książka na pograniczu biografii i fikcji, fabularyzowany dokument, którego akcja toczy się zarówno w przeszłości, jak w teraźniejszości. Opowiada o Zofii Tetmajer, kobiecie, która na przekór losowi wplątanemu w dramatyczny bieg polskiej historii zawsze starała się decydować o sobie. Żyła w różnych krajach i w wielu środowiskach, uparcie czerpiąc z rodzinnych korzeni. To historia smutna i śmieszna jak losy wielu spośród naszych bliskich. Zacząłem czytać z poczucia obowiązku, no i przepadłem z kretesem. Zaniedbałem domowe obowiązki, zrezygnowałem z innych przyjemności, czytając z rosnącym zadowoleniem. Dawno już recenzencka powinność nie sprawiła mi aż takiej satysfakcji. Wypada więc podziękować Autorce za intrygującą i poruszającą opowieść o życiowym biegu Zosi, potem Zofii Ł., biegu targanym tysiącami wiatrów, biegu przez skomplikowaną i niełatwą polską historię. Opowieść, chociaż osobistą i emocjonalną, to pisaną dla nas, dla czytelników. Bez tak częstych dziś skłonności do szukania winnych naszych niepowodzeń, bez "hurrapatriotyzmu" i "ryczypolactwa". Co więcej, napisaną polszczyzną, jaką dziś rzadko się spotyka. Byłbym wielce rad, gdyby po tę, starannie wydaną książkę, sięgnęło wielu, szczególnie młodych czytelników. Jest w niej bowiem mądrze o tym, co ważne: ojczyźnie, rodzinie, patriotyzmie, o życiu. I, jak mawiał Melchior Wańkowicz, bez "dydaktycznego smrodku" Tadeusz Górny.
