Kiedy po raz pierwszy usłyszałem o Rapa Nui, poczułem powiew tajemnicy. Wiedziałem, że wyspa ta zajmie szczególne miejsce w moim sercu. Jednak dopiero tam - pod słońcem palącym jak wielki halogen, maszerując po wulkanicznych skałach, przeciskając się w grotach, dotykając nagrzanych od słońca cielsk moai, zanurzając się dla ochłody w turkusowych falach Pacyfiku - uświadomiłem sobie, że zakochuję się w tym najbardziej odległym i osamotnionym miejscu na ziemi.
