Miejska Biblioteka Publiczna

Powieść o czasach PRL-u, które autor opisuje, uciekając się do różnych konwencji literackich, realizmu, groteski, realizmu magicznego. Przytoczmy głosy krytyki: "Oto relacja biologa, który ogląda swoje życie niczym muchę zamkniętą w bursztynie, by z jej wizerunku odtworzyć czasy prehistoryczne z punktu widzenia ostatnich dziesięciu lat. Ale nie dostrzeżesz tu chłodnego spojrzenia naukowca. Przeciwnie, namiętności aż kipią. Dobra proza." - tak twierdził Tadeusz Lewandowski, a Olgierd Budrewicz wtórował mu: "Zaryzykuje stwierdzenie, że ta powieść o trudnych i dziwnych wydarzeniach nad Wisłą to fikcja dokumentalna ( jeżeli taka w ogóle istnieje...) Realia (...) są zaskakująco ścisłe, a polszczyzna dobrej próby. Uroku całości dodaje mgiełka dystansu (...). Rację bodaj miał Aldous Huxley, mówiąc, że pamięć każdego człowieka jest jego prywatną literaturą."

Akcja powieści toczy się głównie na Krymie w domu Medei Mendez.
Z wielkiej greckiej rodziny Sinopli zamieszkującej od dawna malowniczą krymską ziemię została tu tylko ona - bezdzietna, dumna i niezależna kobieta o bardzo silnej osobowości - innych los rzucił w różne strony radzieckiego imperium: do Wilna, Moskwy, Taszkentu, Tbilisi. Ale co roku w czasie wakacji właśnie tu spotykają się jej liczni krewni - dzieci i wnuki jej rodzeństwa. Właściwa akcja toczy się w 1976 roku, ale we wspomnieniach Medei ożywa też przeszłość: beztroskie dzieciństwo, lata szkolne i długoletnia przyjaźń z Leną, a także wszystkie historyczne wydarzenia: rewolucja, przesiedlenia, dwie wojny, lata stalinowskie. Staroświecki i romantyczny świat Medei kontrastuje z bardziej nowoczesnym i chaotycznym światem jej młodych krewnych, a szczególnie z ich seksualną swobodą. Medea obserwuje ich, lecz do niczego się nie wtrąca, kocha i akceptuje takich, jakimi są. Obraz rodzinnych perypetii, odpowiadający rzeczywistości radzieckiej z drugiej połowy lat siedemdziesiątych, burzy samobójcza śmierć Maszy - wrażliwej poetki, uwikłanej w namiętny romans z radzieckim macho.

Akcja powieści toczy się głównie na Krymie w domu Medei Mendez.
Z wielkiej greckiej rodziny Sinopli zamieszkującej od dawna malowniczą krymską ziemię została tu tylko ona - bezdzietna, dumna i niezależna kobieta o bardzo silnej osobowości - innych los rzucił w różne strony radzieckiego imperium: do Wilna, Moskwy, Taszkentu, Tbilisi. Ale co roku w czasie wakacji właśnie tu spotykają się jej liczni krewni - dzieci i wnuki jej rodzeństwa. Właściwa akcja toczy się w 1976 roku, ale we wspomnieniach Medei ożywa też przeszłość: beztroskie dzieciństwo, lata szkolne i długoletnia przyjaźń z Leną, a także wszystkie historyczne wydarzenia: rewolucja, przesiedlenia, dwie wojny, lata stalinowskie. Staroświecki i romantyczny świat Medei kontrastuje z bardziej nowoczesnym i chaotycznym światem jej młodych krewnych, a szczególnie z ich seksualną swobodą. Medea obserwuje ich, lecz do niczego się nie wtrąca, kocha i akceptuje takich, jakimi są. Obraz rodzinnych perypetii, odpowiadający rzeczywistości radzieckiej z drugiej połowy lat siedemdziesiątych, burzy samobójcza śmierć Maszy - wrażliwej poetki, uwikłanej w namiętny romans z radzieckim macho.