Miejska Biblioteka Publiczna

Carmen del Mar Poveda, pisarka i tłumaczka, osiedla się w nadmorskim miasteczku, gdzie szuka natchnienia dla kolejnej powieści. W międzyczasie pisze listy do fikcyjnego zabójcy oraz jego domniemane odpowiedzi. Pozostawia je na ogrodzeniu domu tylko po to, by następnego dnia móc je ponownie przeczytać. Po kilku miesiącach postanawia przerwać tę wydawałoby się niewinną zabawę.

Od pewnego czasu w miasteczku letniskowym na wybrzeżu Andaluzji roi się od członków młodzieżowego gangu. Tu właśnie widziano po raz ostatni nastolatkę, która jakiś czas wcześniej zniknęła ze swego domu w Madrycie. Zaginiona jest córką sławnego hiszpańskiego przedsiębiorcy, który swą fortunę i stanowisko zawdzięcza korupcji oraz dobrze opanowanej sztuce zastraszania. Do hipotezy o ucieczce dziewczyny dołącza więc podejrzenie o porwanie dla okupu lub o powodowane zemstą morderstwo. Potentat zleca odnalezienie córki podstarzałemu, nękanemu niedomaganiami płatnemu mordercy w stanie spoczynku. Przyłącza się do niego nauczycielka zaginionej, kobieta o głębokich przekonaniach moralnych, starająca się uciec od osobistych problemów. Te dwie tak różniące się od siebie postacie próbują rozwikłać mroczną, naznaczoną zbrodnią, korupcją i kłamstwem zagadkę, która z każdym nowym odkryciem komplikuje się jeszcze bardziej.

Salomonowi Rulfo, bezrobotnemu profesorowi literatury, śni się wielki biały dom i okrutne morderstwo dokonane na młodej kobiecie. Wizyty u lekarza nie przynoszą efektu. Później okazuje się, że morderstwo widziane przez bohatera we śnie wydarzyło się naprawdę kilka miesięcy wcześniej, choć Salomon nigdy o nim nie słyszał. Zdjęcia znalezione w Internecie pozwalają mu odszukać istniejący faktycznie dom i rozpocząć odkrywanie tajemnicy. Przed bramą domu natyka się na piękną kobietę, z którą od tego momentu będą splątane jego losy. Raquel przeżywa identyczne jak Rulfo sny i tak samo stara się dociec ich znaczenia. Poszukiwaniom powiększającego się kręgu bohaterów towarzyszą pojedyncze wersy poezji, na które natykają się w różnych miejscach. Powoli staje się jasne, że kluczem do rozwiązania zagadki jest sama poezja, wersety stworzone przez Dantego, Pertrarkę, Miltona, Blake`a, Beaudleire`a. Niewinne wersety klasycznej poezji mają moc przemiany rzeczywistości i zniszczenia człowieka.