Miejska Biblioteka Publiczna

Skandalista, alkoholik, chuligan - taki obraz Rafała Wojaczka wyłania się z dokumentów milicyjnych. Poeta wpisuje się w nurt kontestacji lat 60.: niezgoda na mieszczańską stabilizację, sięganie samego dna życia, pragnienie wolności za wszelką cenę. Tymczasem przyjaciele pamiętają go jako niezwykle wrażliwego artystę, uzdolnionego, znającego cztery języki. Pisał obrazoburcze wiersze, które jednych szokowały naturalizmem i szarganiem świętości, innych zachwycały maestrią poetyckiego warsztatu. Bogusław Kierc był świadkiem wielu wydarzeń z życia Wojaczka. Przedstawia człowieka, który nie potrafił znaleźć dla siebie miejsca i chorobliwie uciekał w alkohol i literaturę. Te ucieczki skończyły się trzema próbami samobójczymi i pobytem w klinice psychiatrycznej. W 1971 roku kolejna próba powiodła się, Wojaczek w wieku dwudziestu sześciu lat dołączył do innych z pokolenia "pięknych przegranych". Pozostawił po sobie wiersze, które zarówno dla czytelników, jak i poetów są wyjątkowo wyrazistym punktem odniesienia na mapie literatury.