Książka nie jest kompleksowym opracowaniem dziejów Kościoła katolickiego w Polsce w latach 1944-1989, to jest w okresie, w którym władzę niepodzielnie sprawowali komunistyczni aparatczycy. Ma raczej zaznajomić z ogólnymi tendencjami, ukazać najistotniejsze wydarzenia, przekazać czytelnikowi najważniejszą wiedzę o złożonych problemach funkcjonowania Kościoła w trudnej rzeczywistości politycznej, w państwie, które oficjalnie miało szanować uczucia religijne i zapewnić obywatelom wolność wyznania i sumienia, a w rzeczywistości w każdy możliwy sposób zwalczało wszystkie wyznania religijne i wszelkie formy pobożności.
Dla władz komunistycznych najważniejsze było nie dobro obywateli, lecz wprowadzanie idei ateistycznych, tzw. świeckiego państwa, i walka z Kościołem katolickim oraz innymi związkami wyznaniowymi. Rządzący dążyli do całkowitego podporządkowania sobie hierarchii kościelnej i uzależnienia jej działań od decyzji władz partyjno-państwowych. To leninowsko-marksistowska partia kreowała politykę wyznaniową państwa i rościła sobie prawo do decydowania o sumieniach i życiu religijnym obywateli.
Prezentowana publikacja ma za zadanie ogólne usystematyzowanie i uporządkowanie wiedzy, przybliżenie najistotniejszych zagadnień i uwypuklenie tych kwestii związanych z Kościołem katolickim, które miały - i nadal mają - kluczowe znaczenie dla zrozumienia najważniejszych problemów życia politycznego i społecznego. Niniejsza publikacja ma ukazać trudną rolę Kościoła katolickiego w kształtowaniu tożsamości narodu, jego wpływu na odzyskanie wolności i budowanie przyszłości na polskie ziemi w drugiej połowie XX wieku.
[Rafał Łatka, ks. Józef Marecki]