Miejska Biblioteka Publiczna

Anna Wołosik ukończyła historie na Uniwersytecie Warszawskim. Przez lata z pasją i zaangażowaniem uczyła historii w warszawskich szkołach. Napisała serię podręczników do historii o interesującym tytule Opowiem Ci ciekawą historie.
Bagnet, piórnik i czarny chleb to jednak nie kolejnyn podręcznik, lecz opowieść o młodych ludziach żyjących ponad sto lat temu - w czasach, kiedy Polski w ogóle nie było na mapach. Była za to w sercach i umysłach Polaków i w dużej mierze właśnie tym młodym, często bezimiennym bohaterom zawdzięczamy, że możemy teraz cieszyć się życiem w wolnej Polsce.
Ta książka opowiada o polskim sukcesie. Odzyskanie niepodległości to w ocenie Polaków jedno z najważniejszych wydarzeń w naszej historii. Sukces, z którego możemy być dumni, uzyskany w trudnych i niesprzyjających okolicznościach. Nasi przodkowie zdobyli niepodległość odwagą, sprawnością bojową, poświęceniem. Ale też optymizmem, śmiałością i niezależnością. To cechy, z którymi Polacy się identyfikują.
Wystarczy rzut oka na okładkę z fotografią z 1919 roku. Młodzi ludzie patrzą na nas z satysfakcją, radością i nadzieją. Niech podobna radość i równie wielka nadzieja towarzyszą Polkom i Polakom w setną rocznicę odzyskania niepodległości.
[Krzysztof Patoka, Wydawca]

Fotografia z albumu. Pocztówka. Zdjęcie z gazety. Rysunek. Karykatura. Wojenny afisz. Obraz bitwy namalowany przez jej uczestnika. W książce jest prawie 300 zdjęć rzadko lub w ogóle niepublikowanych. Są zdjęcia intrygujące, zabawne, wzruszające i podniosłe. Obejrzyj je i pomyśl sobie, że na tych fotografiach są twoi pradziadkowie albo dziadkowie Twoich dziadków, kiedy byli młodzi.
Wtedy nagle okaże się, że ta - wydawałoby się - nieciekawa i odległa historia jest ci bliższa niż przypuszczasz. Bo to twoja historia.
[Wydawnictwo Animusz]

Problemy badawcze prezentowane w publikacji sprowadzają się do określenia miejsca, jakie zajmuje środowisko w świadomości ekologicznej młodzieży regionu świętokrzyskiego; są zatem próbą odpowiedzi na pytanie, jaki jest stosunek respondentów do środowiska, wyrażający się m.in. w: orientacji w podstawowej wiedzy ekologicznej (wiadomości i umiejętności); deklarowanym stosunku do środowiska; orientacjach na wartości ekologiczne; edukacji ekologicznej; zaangażowaniu społecznym na rzecz ochrony środowiska; świadomości zagrożeń ekologicznych. Zachowania młodzieży wobec środowiska wyznaczone są przez uznawanie lub nieuznawanie przyrody jako wartości. Stosunek młodzieży do środowiska warunkują jej potrzeby, aspiracje, wiedza o środowisku. Skuteczność zaś wszelkich przedsięwzięć ochronnych w dużym stopniu zależy od świadomości i kultury ekologicznej społeczeństwa, czyli: po pierwsze - od wiedzy młodzieży o zagrożeniach ekologicznych, jej umiejętności postrzegania tych zagrożeń oraz ich skutków gospodarczych i społecznych, po drugie - od wewnętrznego przekonania, wrażliwości każdej jednostki w zakresie potrzeby ochrony środowiska, po trzecie - od uświadomienia jej własnej roli w tym procesie. Dlatego podstawowy problem badawczy odnosi się do pytań: Jaka jest kultura ekologiczna młodzieży? Czy towarzysząca młodzieży świadomość ekologiczna jest nieodłącznym warunkiem trwania, rozwoju i perspektyw życia w ekorozwoju? Rozwinięciem problemu podstawowego są uszczegółowione problemy badawcze pracy, które można ująć we wspólnym pytaniu: Czy istnieje zależność między kulturą ekologiczną młodzieży a jej cechami demograficzno-socjologicznymi, jak: wiek, płeć, miejsce zamieszkania, profil kształcenia? Hipotetycznie można przyjąć, że w analizowanej grupie społecznej, jaką jest młodzież, kultura ekologiczna przedstawia się jako system wewnętrznie zróżnicowany. Zróżnicowanie strukturalne kultury ekologicznej dotyczy przede wszystkim: wiedzy ekologicznej, świadomości zagrożeń ekologicznych, preferowanych wartości, zaangażowania na rzecz ochrony środowiska i wpływu różnorodnych cech demograficzno-socjologicznych. Kształt i poziom kultury ekologicznej warunkują czynniki środowiskowe i indywidualne. Dlatego kultura ekologiczna młodzieży, w aspekcie społecznym, kulturowym, instytucjonalnym, zawiera zarówno elementy podlegające przemianom, jak i elementy stabilne. Przedmiot badań, kultura ekologiczna, jest mało rozpoznany, a rodzaj pytań (Jaka...? Jakie...?) upoważnia autorkę do rezygnacji z formułowania hipotez. Na rzecz analitycznej części pracy można jednak przyjąć, że: Kultura ekologiczna młodzieży określona jest przez jej cechy demograficzno-socjologiczne.