Miejska Biblioteka Publiczna

Dziadek, zakończywszy siew, zszedł z pola. Powoli rozwiązał białą płachtę opasującą ramiona i plecy, w której nosił ziarno. Wtedy nieoczekiwanie pojawiły się czarne ptaki. Zlatywały z drzew wyznaczających drogę wioski, z krzaków olszyny obrastającej brzegi rzeki, z sąsiednich gospodarstw, zza horyzontu. Wkrótce wron, kruków i kawek było ogromne stado. Dziadek początkowo przyglądał się, jakby chciał, żeby ptaki trochę pojadły. Dopiero po dłuższej chwili podniósł bryłkę ziemi i rzucił w ich kierunku. Czarne ptaki nie zauważyły gestu. Podskakując po roli i kracząc, łakomie wyjadały ziarna łubinu. Dziadek rzucił jeszcze jedną grudką. Lecz i ona nie poskutkowała. Zagwizdał wtedy na kudłatego psa, który gdzieś przepadł. Pies pojawił się od strony rzeki. Jego długie czarne kudły ociekały wodą. Ślepiów nie było zza nich widać. Dziadek, wskazawszy palcem na stado szkodników, polecił psu przepędzić je. Kudłacz zakręcił się wokół jego nóg i podbiegł w stronę pola. Kilka wron, krakaniem objawiając swoje niezadowolenie, poderwało się do lotu. Pies stanął, po chwili zawrócił. Bał się czarnych ptaków. Wtedy chłopak, usiłując namówić kudłacza do bardziej zdecydowanej interwencji, pobiegł w stronę pola. Pies jednak ponownie zakręcił się wokół nóg dziadka i poleciał w kierunku rzeki. Zachowanie psa i obżarstwo wron zdenerwowały starego. Chwycił kamień, rzucił go z zamachem. Kamień nie doleciał do stada. Ptaki w dalszym ciągu używały sobie w najlepsze. Wtedy dziadek wyrwał z ręki chłopca procę i poszukał nowego kamienia.Procę zrobił dziadek, gdy ostatnim razem pasł z chłopakiem krowy. Nie było co robić. Krasule spokojnie żarły trawę na brzegu rzeki. Dziadek skończył już opowieści o swoich strzeleckich wyczynach przed wojną, kiedy to pokonał w krótkiej broni wszystkich zawodników i sam prezydent zawiesił na jego szyi złoty medal. Podczas wojny brał udział w partyzanckich akcjach jako strzelec wyborowy. Zadziwiał celnością oka. Również skończyły się opowieści o groźnych wylewach szerokiej rzeki, która teraz była niewielkim strumykiem. Topielice z opowieści dziadka, zamieszkujące wodne głębiny, i potępione dusze złych ludzi, pokutujące po okolicznych chaszczach, poraziły chłopaka. Trząsł się ze strachu. Wtedy dziadek wymyślił wspaniałą procę. Zrobił ją do wieczora, żeby chłopak mógł przepędzić wszystkie strachy, a może nawet zostać godnym następcą dziadka-strzelca?Kamień, wypuszczony z procy, ze świstem poszybował w środek stada żarłoków. Dziadek ciągle miał dobre oko strzelca. Z szumem skrzydeł i głośnym krakaniem stado zerwało się do lotu. Zatoczyło duże koło nad ich głowami i zaległo w wysokich topolach. Kiedy przelatywało nad nimi, dziadek zaczął się śmiać. Trzęsły się jego pochylone plecy, trzęsły opuszczone ręce i nogi w obfitych nogawkach spodni, a z gardła dochodził rechot.Dziadek potrafił śmiać się z byle powodu. Śmiał się, gdy krowy weszły w szkodę i sąsiad biegł przez pole, żeby je przepędzić, odgrażając się przy tym sołtysem. Kilka razy biedak się potknął i przewrócił. Do młynarskiej suki zbiegły się psy i pogryzły. Mroźną zimą do wioski podchodziły wilki i strachliwie wyły z głodu. Pierwszy skowronek pojawił się nad polem, rzeka wylała, wichura połamała drzewa. Dziadek ze wszystkiego jednakowo się śmiał, aż babka chwilami strachała się, czy nie zawojowały nim płanetnice.Teraz też. (fragment książki)