W niniejszej publikacji przyjęto założenie, że podobnie jak Dziennik Polski w latach 1940-1943 - Dziennik Polski i Dziennik Żołnierza w latach 1944 - 1989 był ważną emigracyjną panoramą scalającą Polaków rozrzuconych po świecie, pełniącą niebagatelną funkcję integrującą, informacyjną, kulturotwórczą, polityczną i społeczną. Autorka skupiła swoją uwagę głównie na problemach literacko-kulturalnych, pozostawiając historykom penetrację i dokonanie analizy treści przemówień polityków, wojskowych i działaczy rządowych. Interesujący autorkę aspekt pojęcia kultury dotyczy sposobu życia, standardów zachowania, etosu Polaków - uchodźców wojennych, głównie w obszarze literatury i kultury na uchodźstwie, nauki, sztuki (teatr, muzyka, plastyka, film) w czasie II wojny światowej i po jej zakończeniu, przede wszystkim w Wielkiej Brytanii. Warte zainteresowania są również odniesienia wzorców propagowanych przez redakcję DPiDŻ w latach 1944 - 1989 na łamach pisma wobec przemian zachodzących podczas II wojny światowej i po jej zakończeniu, w sferze duchowej i materialnej ludzkości. W pracy podjęto również próbę ukazania tętna życia kulturalnego uchodźstwa polskiego, a w szczególności: jak prezentowało się życie literackie, literatura i kultura artystyczna na łamach DPiDŻ. Równie istotnym zagadnieniem jest próba odpowiedzi na pytanie, jaką funkcję pełniła gazeta wśród swoich czytelników.