Miejska Biblioteka Publiczna

Stuttgart, ewangelicki Kirchentag 1969 roku - mężczyzna staje przed dwutysięcznym tłumem i krzyczy: "Pozdrawiam moich kolegów z SS!", po czym przystawia sobie butelkę z cyjankiem do ust. "Śmierć nastąpiła w drodze do szpitala Roberta Boscha", notuje Günter Grass w swojej książce Z dziennika ślimaka, gdzie portretuje owego mężczyznę, Manfreda Augsta. Trzydzieści pięć lat później, porządkując strych rodzinnego domu, córka Augsta natrafia na jego listy pożegnalne, manuskrypty i zapiski z frontu. Ute Scheub rozpoczyna niezwykle bolesne poszukiwania, podczas których odnajduje coś więcej niż tylko los pojedynczego, oddanego sprawie żołnierza. Podobnie jak inni mężczyźni pokolenia wojny, tak i Manfred Augst nie potrafił rozmawiać o swoich przeżyciach wojennych, a już na pewno nie ze swoimi dziećmi, dla których był dalekim, nieczułym ojcem. Ute Scheub, politolog, założycielka "taz", miała trzynaście lat, kiedy jej ojciec (rocznik 1913) popełnił samobójstwo. To, że kilkadziesiąt lat później znalazła w sobie siłę, by zbliżyć się do niego i jego historii, zawdzięcza rodzinie: przede wszystkim matce, która dała jej potrzebne emocjonalne wsparcie, oraz trzem starszym braciom.

Książka prezentuje spisane przez Albrechta Wackera wspomnienia z walk na froncie wschodnim w latach 1944-1945 - strzelca wyborowego 3. Dywizji Górskiej Josefa Allerbergera. Josef Allerberger, kierowany często do osłaniania starć w najbardziej zagrożonych odcinkach frontu, był naocznym świadkiem najzacieklejszych i najokrutniejszych walk, jakie rozgrywały się między radziecką i niemiecką armią w czasie II wojny światowej. Tytułowy snajper opisuje swoje relacje z towarzyszami broni, stratę najbliższych mu kompanów, nieludzkie sceny, których był świadkiem, wszechobecną śmierć i okrucieństwa obu walczących armii - gorsze od najstraszniejszych snów i wyobrażeń. Pozycja ta, wydana po raz pierwszy w Niemczech w 2000 roku, jest jedną z tych książek dotyczących II wojny światowej, o których trudno zapomnieć. "Żołnierze od niepamiętnych czasów byli paleni żywcem, miażdżeni pod gruzami fortec, tratowani kopytami kawalerii, nadziewani na piki czy topieni w rzekach. Ale to była rzeczywistość walki. Czym innym jednak było znęcanie się nad ludźmi wziętymi do niewoli - skazywanie sowieckich jeńców na głodową śmierć w stepie czy marsze śmierci, jakie urządzono wziętym do niewoli żołnierzom niemieckim po odblokowaniu Stalingradu. Na tle tych rozmaitych bezeceństw, skutków działania artylerii, miażdżenia przez gąsienice wrogich czołgów czy też palenia przez miotacze ognia, śmierć od karabinowej kuli jawi się jako cicha, spokojna i litościwa. Dlaczego więc żołnierze z taką nienawiścią odnosili się do snajperów?"

"To nie seks, a śmierć stanowiła tajemnicę. Dorośli szeptali o niej między sobą, a ja chciałam wiedzieć o tym jak najwięcej". Ruth Klüger urodziła się i dorastała w żydowskiej rodzinie w Wiedniu, w atmosferze narastających nastrojów antysemickich. Jako jedenastolatka została wywieziona do obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau. Całe jej życie naznaczone zostało okrucieństwem wojny, wspomnieniami o tych, którzy odeszli - straceni, zagazowani, spopieleni. Książka, która stała się bestsellerem w Niemczech, jest jedną z najbardziej wstrząsających relacji o wojnie i Holokauście.