Miejska Biblioteka Publiczna

Irena Żukowska-Rumin w nasyconym czułą pamięcią poetyckim dziewięciosłowie prowadzi dialog z konkretnymi osobami ; przywołując magię miejsc zwyczajnych ożywia w sugestywnej metaforyce świat materii, z jakiej "Kustosz Odwieczny" utkał codzienność. Historia, naznaczona spotkaniami i rozstaniami, kulturowym archetypem i grą kontrastów, staje się w jej kreacji źródłem żywej wody, nie przypomina bezkształtu pantha rei. Charakterystyczna dla poetki relacja do treści wypowiedzi sprawia, że czytelnik poddaje się nastrojowi lirycznych fraz, szuka odpowiedzi na zasadnicze egzystensjonalne pytania. Modalności towarzyszy łączenie odległych od siebie słów i nazw, synestezja wyrażająca powszechne pokrewieństwa barw, rytmu i czasu. Wszystko to obleczone w staranną, skrzącą się bogatą frazeologią szatę słowną. Wędrówka przez dzieje ułatwia zrozumienie mądrości tradycji, w której na równych prawach funkcjonuje mit greckiego wodza i postać podlaskiego Symchy. Terencjuszowski "Nic, co ludzkie ..." nabiera pełni znaczenia w półwiecznych kolejach wiernej miłości Ignacego i Hanny. Przemijający czas nie zabija w człowieku wspomnień. Zbigniew Trzaskowski