Powieść opisuje podróż oschłego urzędnika Banku Światowego, Paragwajczyka pochodzenia niemieckiego, który w okresie wojny o Malwiny przybywa wraz z żoną, Afroamerykanką Elizą, wrażliwą latynoamerykanistką, do samego centrum południowoamerykańskiego terroryzmu państwowego, aby podjąć próbę uratowania siostrzenicy, Soledad, młodej poetki, za pisanie wierszy uwięzionej i torturowanej.
Kamień milowy w procesie ewolucji prozy latynoamerykańskiej - w kierunku powieści polifonicznej, czy post-boomu - Zima Guntera (Książka Roku 1987), uważana za najważniejszą powieść paragwajską ostatnich czterech dekad, wskazywana przez wielu ekspertów jako jedna z dziesięciu najważniejszych pozycji w historii literatury paragwajskiej i ogłoszona przez Ministerstwo Edukacji pozycją o znaczeniu edukacyjnym, była pisana dziesięć razy w ciągu trzynastu lat.
Fabuła książki czerpie z dramatycznych doświadczeń z życia autora, Juana Manuela Marcosa w latach 1973-1987, ciężkich czasach dyktatury wojskowej w Paragwaju, oraz z burzliwych lat wygnania politycznego w Hiszpanii i Stanach Zjednoczonych. Na stronach powieści, nie pozbawionej humoru i sugestywnych spostrzeżeń o paradoksach naszych czasów, przewijają się rzeczywiste lub wyobrażone scenerie Asunción, Corrientes, Buenos Aires, Meksyku, Pittsburgha, Nowego Jorku, Oklahomy, Madrytu, Paryża i Bukaresztu.
Utkana przy pomocy najczystszych technik zaawansowanej sztuki narracyjnej, pełna głębokiego liryzmu, entuzjastycznie przyjęta przez czytelników i międzynarodową krytykę, przetłumaczona na przeszło trzydzieści języków, Zima Guntera stanowi poruszający hołd oddany idealizmowi młodzieży latynoamerykańskiej i zarazem rewolucyjną odnowę paradygmatu światowej prozy.