Miejska Biblioteka Publiczna

Alkoholizm jest traktowany w Polsce jako choroba mesjanistyczna, alkoholizm to cierpienie i choroba duszy. Większość alkoholików, których poznałem, celebruje swoje cierpienie, a swoją chorobę traktuje jak coś... No właśnie. Traumę, piękno, coś przerażającego, z czym muszą żyć. Bardzo niewielu potrafi się z choroby śmiać. A ja lubię śmiech.
Im jest gorzej w życiu, tym śmieją się głośniej, bo śmiech jest zdrowy.
I ta książka powstała z potrzeby śmiechu. Wyśmiania mesjanizmu alkoholików. Pokazania żałości i tego, jak często owa "wybrana" kasta społeczna lubi użalać się nad swoim losem.
Było nie pić, nie było by uzależnienia.
Przez moment chodził mi po głowie pomysł na fantastyczną powieść postapokaliptyczną, w której zagłada wygląda tak, że wszyscy są alkoholikami. Obstawiam, że w ciągu roku po pierwsze: zabrakło by na świecie wódy, po drugie: większość populacji popełniłaby samobójstwo z nudów. To mogłaby być zabawna historia. Ale zamiast tego napisałem komedię z elementami kryminału, horroru, dramatu i ogromnym ładunkiem alkoholowego egotyzmu.
I o tym jest ta opowieść.