Miejska Biblioteka Publiczna

Czytając naszą książkę możecie się poczuć miotani sprzecznymi diagnozami na swój własny temat. O to nam chodziło, abyście w kolejnych wywiadach zobaczyli kawałek siebie, własnych dziwactw, lęków, natręctw i namiętności. Każdy człowiek ma w sobie wszystko.

Najzdrowszy i najbardziej zrównoważony egzemplarz składa się z kawałka narcyza, odrobiny neurotyka w stylu allenowskim, ćwiartki paranoika, a to wszystko z domieszką zmiennej osobowości borderline. Ten galimatias całkowicie sprzecznych cech jakoś łączymy w sobie w jedność. I żyjemy sami ze sobą we względnej zgodzie. Ta jedność bywa jednak krucha. Kiedy przychodzi kryzys w ważnych relacjach, w postrzeganiu samego siebie, w pracy - zaczyna kołatać w głowie pytanie: Jak żyć?

Rozmawiamy z najlepszymi polskimi terapeutami i psychoanalitykami, którzy pomogli tysiącom ludzi stanąć na nogi. Pytamy ich o to, dlaczego boimy się być sobą? Jak docenić to, co mamy? Jak sobie radzić z zawiścią i zazdrością? Jak nie zapracować się na śmierć? Jak przetrwać kryzys w związku? Co nam dali rodzice? Dlaczego uciekamy w uzależnienia? Staraliśmy się, aby ta książka była dla was ciekawą podróżą do własnego wnętrza, przewodnikiem po zachwycających sprzecznościach osobowości. Czytajcie i dziwcie się samym sobie!

Książka profesora Kępińskiego zachwyca przenikliwością i wrażliwością rozumienia świata przeżyć schizofrenicznych oraz współczuciem i szacunkiem autora dla ludzi cierpiących psychicznie. Była powszechnie czytana, przyczyniając się do humanizacji lecznictwa psychiatrycznego oraz do zmiany społecznych postaw wobec ludzi chorych psychicznie na bardziej tolerancyjne. Dzisiaj, gdy ponownie przeglądam Schizofrenię, książka budzi zasmucającą refleksję nad tym, jak niewiele zmieniło się od tamtego czasu w polskiej i nie tylko polskiej psychiatrii. Zarówno w aspekcie terapeutycznym, gdzie cały wysiłek poszedł w kierunku doskonalenia metod biologicznych, jak i w aspekcie teoretyczno badawczym, który ograniczył się do poszukiwań biologicznej etiologii tej tajemniczej ludzkiej kondycji, jaką jest schizofrenia. Wygląda na to, że nikt nie podjął trudu rozwinięcia niezwykle interesującej próby zrozumienia schizofrenii w proponowanych przez profesora kategoriach. Pozostaje mieć nadzieję, że teraz, gdy po trzydziestu latach Schizofrenia ukazuje się ponownie, ktoś dopisze do niej niezbędny ciąg dalszy. Wojciech Eichelberger marzec 2001