To był najbardziej przejmujący obraz końca XX wieku: dwóch chłopców, dwoje książąt idących za trumną matki. Świat patrzył w smutku i przerażeniu. Kiedy Diana, księżna Walii, spoczęła w grobie, miliardy ludzi zastanawiały się, co William i Harry muszą myśleć i czuć - i jak potoczy się ich życie.
Teraz Harry w końcu opowiada swoją historię. Przed utratą matki dwunastoletni książę był beztroski, niefrasobliwy. Zastępca poważniejszego Następcy. Mówiło się o nim "ten drugi". Smutek zmienił wszystko. Zaczęła się walka. Harry w samotności zmagał się ze złością, a ponieważ obwiniał prasę o śmierć matki - nie umiał zaakceptować życia na świeczniku.
W wieku dwudziestu jeden lat wstąpił do armii brytyjskiej. Dyscyplina go ukształtowała, a dzięki dwóm misjom bojowym uznano go za bohatera. Lecz wkrótce poczuł się bardziej zagubiony niż kiedykolwiek: zaczął cierpieć na zespół stresu pourazowego i paraliżujące ataki paniki. I nie mógł znaleźć prawdziwej miłości.
Aż poznał Meghan. Świat oszalał na punkcie tego niemalże filmowego romansu i cieszył się bajkowym ślubem pary. Ale już na samym początku związku Harry i Meghan stali się ofiarami prasy brukowej: z tabloidów wylewała się na nich fala rasistowskich obelg i kłamstw. Widząc, że żona cierpi, a bezpieczeństwo i zdrowie psychiczne jego bliskich są zagrożone, Harry uznał, że jedynym sposobem, żeby zapobiec powtórzeniu się tragicznej historii, jest ucieczka z ojczyzny. Na przestrzeni wieków niewielu zdecydowało się opuścić rodzinę królewską. Ostatnią, która spróbowała, była jego matka.
Po raz pierwszy książę Harry opowiada własną historię, pisząc z surową, niezachwianą szczerością. To książka przełomowa ze względu na przenikliwość, samoanalizę i wywalczoną dzięki trudom życia mądrość na temat wiecznej mocy miłości, która triumfuje nad żalem.