Hubert Klimko-Dobrzaniecki był zafascynowany Islandią od wczesnej młodości, właściwie już od dzieciństwa. W pościgu za tym zauroczeniem dotarł na tę niezwykłą wyspę bynajmniej nie jako turysta: studiował tam, imał się różnych zajęć, zawierał liczne znajomości i przyjaźnie. Dzięki temu Czytelnik może spojrzeć na Islandię od środka, zobaczyć ją oczami autora, który wiele lat na niej spędził, ale w końcu postanowił ją opuścić.
Interpretacja Bartosza Głogowskiego wydobywa humor i autoironię podszyte melancholią, tak charakterystyczne dla tej opowieści.
