Upłynęło przeszło ćwierć wieku od czasu, kiedy lekarz tyrolski. dr Alojzy Kosch, podjął ideę opracowania dzieła, które miałoby umożliwić nie wtajemniczonemu amatorowi łatwe rozpoznawanie najpospolitszych roślin. Ponieważ obserwator laik spostrzega najpierw barwę kwiatów, Kosch posłużył się nią jako punktem wyjścia, co było innowacją w dziedzinie kluczy do oznaczania roślin. Następnie poklasyfikował rośliny na podstawie siedliska i terminu kwitnienia, poprzedzając tym ich "portrety" pozwalające rozpoznać napotkany gatunek. Powodzenie książki świadczyło o słuszności nowych pomysłów dr Koscha, który wprowadził setki tysięcy osób w świat roślin. Za swego życia Kosch uzupełnił książkę, dodając wiele gatunków nieznanych dotychczas ogółowi. Później profesorzy W. Kreh i W. Fisher kontynuowali podjęte dzieło w tym samym duchu. Rozszerzenie asortymentu opisywanych roślin groziło jednak pewnym zmniejszeniem przejrzystości i łatwości wykorzystania książki tego typu. Na przykład nowicjusz ma trudności w rozpoznawaniu na pierwszy rzut oka takich roślin, jak paprocie, które nie kwitną, lub jak liczne krzewy i rośliny zielne mające kwiaty niepozorne czy budowę trudną do zdefiniowania. Należało zatem powrócić do pierwotnego celu książki Koscha, tzn. powiedzenia każdemu jej użytkownikowi w sposób nie pozostawiający wątpliwości "jaki to kwiat?" Po dokonaniu projektowanej przeróbki powstała całkowicie nowa książka, lepiej od poprzedniej przystosowana do potrzeb amatora bez przygotowania naukowego. [z Przedmowy]
