Miejska Biblioteka Publiczna

Gdyby nie Jacek Cygan, polska muzyka nie byłaby taka sama.
Książka Jacka Cygana to osobista, sentymentalna podróż w przeszłość. Autor z wdziękiem i humorem opowiada o powstawaniu swoich najlepszych tekstów, tworząc ciekawe portrety najpopularniejszych polskich artystów. Wszystko to składa się na fascynujący obraz długiej epoki w polskiej muzyce.
Każda piosenka ma swoją historię, która często okazuje się zupełnie niezwykła. Każda rodzi się z przyjaźni tekściarza i wykonawcy. Książka Jacka jest więc przede wszystkim opowieśćią o przyjaźniach, które zaowocowały legendarnymi utworami.

Życie pechowej emigrantki to książka przedstawiająca skomplikowane i bardzo dynamiczne losy autorki, której niespokojny charakter i odwaga nie pozwalają zadowolić się w życiu byle czym. Opisane historie, przeżyte m.in. wśród ufnych Norwegów, sprytnych Cypryjczyków i pragmatycznych Holendrów, łączą sprawy śmieszne, nieprawdopodobne i straszne. Autorka, która miejsce zamieszkania zmieniała ponad 40 razy i wykonywała ponad 35 zawodów, pracując np. dla mafii na Cyprze, przechodzi ewolucję myślenia i przewartościowuje swoje życie w obliczu tragedii.

To opowieść o wytrwałości, odwadze i miłości.

Opisy niektórych wydarzeń ze swoich podróży autorka umieściła na blogu - w książce można jednak znaleźć nowe, nigdy niepublikowane historie, przepełnione ogromną dawką emocji. Treść wzbogacają zabawne rysunki oraz mapka przedstawiająca miejsca odwiedzone przez autorkę.

A to jeszcze nie koniec jej podróży!

Mariusz Rokicki popełnił głupstwo: skoczył na główkę do płytkiej wody. Skutkiem tego jest przykucie do wózka inwalidzkiego i trwała niepełnosprawność. Jego wstrząsająco szczera i bolesna opowieść ma być dla nas przestrogą. "Jeśli ktoś to przeczyta, to może nie zaryzykuje głupiego i bezmyślnego skoku - pisze Rokicki. - Może ocalę kogoś przed piekłem, które sam musiałem przejść”. Bolesnym doświadczeniom towarzyszy jednak wsparcie nie tylko bliskich, ale również nieznajomych. Gdy Mariusz traci nadzieję, okazuje się, że jest wiele osób, które potrafią niespodziewanie podać pomocną dłoń.Dawno nie było takiej książki: prostej historii, która opowiada nie o świecie chorujących w luksusowych warunkach celebrities, ale o walce o codzienne przetrwanie prowadzonej przez zwykłego człowieka. Życie po skoku to nie ładny obrazek z bajecznie kolorowych reklam rozmaitych fundacji. Książka Rokickiego to podróż w rzeczywistość, gdzie z jednej strony ordynator co tydzień domaga się nowej łapówki, z drugiej zaś nastoletni kibic Wisły gotów jest oddać ci kieszonkowe.

Rocznicowe wydanie książki pięćdziesiąt lat po wydarzeniach z Marca 1968 roku. "Życie przecięte. Opowieści pokolenia Marca" to niezwykły dokument, oparty na rozmowach z przedstawicielami pierwszego powojennego pokolenia polskich Żydów, którzy urodzili się i wychowali w różnych miastach i miasteczkach komunistycznej Polski. Tu przeżyli Marzec - swoje pierwsze i podstawowe doświadczenie generacyjne. Książka ta jako pierwsza penetrowała tak głęboko i na tak szeroką skalę powojenne przemiany oraz komplikacje losów i tożsamości polskich Żydów. Za pośrednictwem relacji rozmówców, którzy opisują swoje doświadczenia na szerokim tle historycznym i socjologicznym, autorka wprowadza czytelnika do różnych środowisk żydowskich i pokazuje różne aspekty powojennego doświadczenia polskich Żydów. Nie ogranicza się jedynie do portretowania pierwszej postholocaustowej generacji, ale prezentuje też zaobserwowane przez rozmówców, i często pełne sprzeczności, postawy ich rodziców-ocaleńców. Książka Joanny Wiszniewicz to bardzo ważny i mocny głos we wciąż toczącej się debacie dotyczącej losów polskich Żydów, a także niezwykłe świadectwo dramatycznych wydarzeń sprzed pięćdziesięciu lat. "Z rozmów Joanny Wiszniewicz wyłaniają się różnorodne, fascynujące losy ludzkie, rozmaite drogi życiowe, i odmienne sposoby zmagania się z doznaną krzywdą. Myślę, że nie można tej krzywdy w żaden sposób naprawić, ale można o niej mówić i można pozwolić mówić ludziom, którzy jej doznali. Można dopuścić ich do głosu. Takim właśnie - ważnym, mocnym głosem jest książka Joanny Wiszniewicz." Barbara Engelking

To zwykła książka. O życiu, zagubieniu, karierze - choć tę karierę powinienem chyba wziąć w cudzysłów. A także o wszystkim, co małemu, a potem dorosłemu człowiekowi może się (choć nie powinno) przydarzyć w życiu. Pisana jest zwykłym językiem. Nie cyzeluję w niej zdań, nie poleruję słów. W życiu też niczego się nie da za bardzo wypolerować. Ono biegnie swoim torem, ignorując szlifierza. Czasem można coś poprawić, skierować na inne tory, ale główne punkty tego "balu", na który nas zaproszono, pozostają niezmienne: narodziny, dzieciństwo, dojrzałość, starość i śmierć. To, co w środku, pomiędzy, jest w naszych rękach. Ale tylko do pewnego stopnia. Kim jesteśmy? Po co stwarzamy wokół siebie mit wielkości, będąc tylko pyłkiem, który na krótko uniósł się w górę, by po chwili odfrunąć w nicość? Banalne pytania, kiczowate marudzenie starzejącego się faceta, który mimo że już żyje tyle lat, nie znalazł na nic odpowiedzi.
[Tadeusz Ross]

Domator. Gdyby mógł, nie ruszałby się z domu. Boi się odludzia, wysokości, latania samolotem i jeżdżenia windą. Boi się tłumów i hałasu. Jak taki ktoś mógł zostać aktorem, artystą estradowym, kabaretowym, występującym przed tysiącami ludzi? To proste - od ludzi oddziela go scena.
Artysta, ale nie celebryta. Nie chodzi na imprezy, przyjęcia, stroni od wielkich fet, jubileuszy, gali. Nieprzyzwoicie skromny, marzyciel, introwertyk z kompleksami. Zawsze zakochany i spragniony miłości. Dzieci go wzruszają, kobiety rozczulają. Gdyby to zależało od niego, ze świata zniknęłyby agresja, oszustwo i chamstwo. Kocha muzykę. Lubi śpiewać. Wciąż pełen pomysłów i niespożytej energii. Żyje, pracuje, tworzy. Wierzy, że sens życia tkwi w niesieniu pomocy innym. Jego dzieci twierdzą, że tata jest wieczny. A skoro tak mówią, to trzeba im wierzyć.