Miejska Biblioteka Publiczna

Tess Collins to młoda, ambitna krawcowa, której największym marzeniem jest wejście w świat wielkiej mody. Kiedy więc słynna projektantka, lady Lucile Duff-Gordon, zatrudnia ją u siebie na czas rejsu Titanica, dziewczyna zamierza dać z siebie wszystko. Podobnie jak inni pasażerowie statku, wierzy, że w Ameryce czeka ją nowe, lepsze życie.
Na pokładzie Titanica Tess budzi zainteresowanie dwóch mężczyzn: sympatycznego marynarza i tajemniczego milionera z Chicago. Niestety nie będzie jej dane długo cieszyć się ich względami - czwartej nocy podróży dochodzi do katastrofy. Tylko nielicznym udaje się przeżyć.
Ocalali zostają wciągnięci w śledztwo w sprawie katastrofy. Wszystko wskazują na to, że lady Duff-Gordon uratowała się kosztem innych. Rejs, który miał być szansą na spełnienie marzeń, okazuje się doświadczeniem, po którym trudno będzie powrócić Tess do normalnego życia...

Ameryka, lata sześćdziesiąte XIX wieku. W domostwie zwanym Orchard House od pokoleń mieszka rodzina Marchów. Pod nieobecność ojca, kapelana biorącego udział w wojnie secesyjnej, opiekę nad czterema córkami sprawuje samodzielnie ich matka, nazywana przez córki mamisią. Córki pani March - stateczna Meg, żywa jak iskra Jo, nieśmiała, uzdolniona muzycznie Beth i nieco przemądrzała Amy - starają się, jak mogą, by urozmaicić swoje naznaczone ciągłym brakiem pieniędzy życie, chociaż boleśnie odczuwają nieobecność ojca. Bez względu na to, czy układają plan zabawy, czy zawiązują tajne stowarzyszenie, dosłownie wszystkich zarażają swoim entuzjazmem. Poddaje mu się nawet Laurie, samotny chłopiec z sąsiedniego domu, oraz jego tajemniczy, bogaty dziadek.

Popularny aktor Alan Alda, znany z wielu filmów, ale przede wszystkim seriali telewizyjnych (najwięcej sławy przysporzyła mu rola doktora Pierce`a, zwanego Hawkeyem w komediowym serialu M.A.S.H., który przez kilkanaście lat nie schodził z ekranów telewizorów) w pełnej uroku autobiografii snuje opowieść o stopniowym przywracaniu rzeczywistości należnego jej miejsca w życiu dojrzewającego chłopca a potem młodzieńca, czego rezultatem była konieczność przewartościowania wszystkiego, co było cudem jego dzieciństwa. Książka ta jest opowieścią pełną humoru, dystansu do własnej osoby i zabawnych obserwacji, których przedmiotem jest teatr i aktorstwo i cała magia, jaka się z nimi wiąże. Jest w tej książce sporo obserwacji, przedniego dowcipu, trochę teatralnej i filmowej kuchni. Nie ma tu zbyt wielu anegdot o sławnych i bogatych, bo sam Alda nie czuje się częścią ich świata. Ciekawość życia, zapał do nauki, miłość do literatury i ogromne poczucie humoru pchają go w zupełnie innym kierunku, który powinien spodobać się czytelnikom. Podobnie jak to, co Alda pisze o swojej rodzinie, ciepłem i czułością obdarzając ciągle tę samą żonę, trzy córki i siedmioro wnuków.

26 kwietnia 1986 roku o godzinie pierwszej minut dwadzieścia trzy pięćdziesiąt osiem sekund seria wybuchów obróciła w ruinę reaktor i czwarty blok energetyczny elektrowni atomowej w położonym niedaleko granicy białoruskiej Czarnobylu. Awaria czarnobylska była najpotężniejszą z katastrof technologicznych XX wieku.

Dwadzieścia lat później Swietłana Aleksijewicz wróciła do Czarnobyla. Rozmawiała z ludźmi, dla których ten dzień był końcem świata, którzy żyć nie powinni, ale przeżyli i żyją, bo żyć trzeba. A oni opowiedzieli jej o tym, co wydarzyło się wtedy, i o tym, co jest tam dziś. O ponad dwóch milionach Białorusinów, których zapomniano przesiedlić poza strefę skażoną, o dzieciach bez włosów, o zwierzętach o smutnych oczach, które zamieszkały w porzuconych domach, o dziwnych stworach, które pojawiły się w rzekach i lasach. I o tym, że mimo wszystko ludzie chcą być szczęśliwi.
Podobnie jak w książce o radzieckich żołnierkach wybitna białoruska dziennikarka stawia nas wobec bezlitosnej prawdy. To książka o apokalipsie, która nastąpiła pewnej kwietniowej nocy tuż za naszą wschodnią granicą.

Wojna nie ma w sobie nic z kobiety była gotowa już w 1983 roku. Dwa lata przeleżała w wydawnictwie. Autorkę oskarżono o "pacyfizm, naturalizm oraz podważanie heroicznego obrazu kobiety radzieckiej". W okresie pieriestrojki książka prawie jednocześnie ukazywała się w odcinkach w czasopiśmie Oktiabr i Roman-gazietie oraz została wydana w dwóch wydawnictwach: Mastackaja Litieratura oraz Sowietskij Pisatiel. Łączny nakład wyniósł prawie dwa miliony egzemplarzy. Na podstawie książki powstał cykl filmów dokumentalnych, wyróżniony m.in. Srebrnym Gołębiem na Festiwalu Filmów Dokumentalnych i Animowanych w Lipsku. Jegor Letow, założyciel i wokalista legendarnego rosyjskiego zespołu punk rockowego Grażdanskaja Oborona, napisał piosenkę zainspirowaną książką Aleksijewicz. Kiedy mówią kobiety, nie ma albo prawie nie ma tego, o czym zwykle czytamy i słuchamy: jak jedni ludzie po bohatersku zabijali innych i zwyciężyli albo przegrali. Jaki mieli sprzęt, jakich generałów. Kobiety opowiadają inaczej i o czym innym. "Kobieca" wojna ma swoje własne barwy, zapachy, własne oświetlenie i przestrzeń uczuć, własne słowa. Nie ma tam bohaterów i niesamowitych wyczynów, są po prostu ludzie, zajęci swoimi ludzkimi-nieludzkimi sprawami. I cierpią tam nie tylko ludzie, ale także ziemia, ptaki, drzewa. Wszyscy, którzy żyją razem z nami na tym świecie. "Cierpią bez słów, a to jest jeszcze straszniejsze" - fragment książki. To książka pasjonując - i wstrząsająca. Wielka białoruska reporterka, Swietłana Aleksijewicz, jedna z najwybitniejszych dziennikarek Europy, na miarę Oriany Falacci, zapisała "wojnę kobiet". W drugiej wojnie światowej bowiem walczyły przeciw Niemcom hitlerowskim kobiety - rosyjskie, białoruskie, ukraińskie. Z bronią w ręku. Strzelając, rzucając granatami, wysadzając. Jako żołnierze pierwszej linii, jako zwiad, jako dywersantki. A więc - zabijając i same ginąc. W tej książce nie ma patetycznych komentarzy autorskich. Jest zapis opowieści tych kobiet, które przeżyły - Stefan Bratkowski. Księga Swietłany Aleksijewicz ma szanse nie tylko na rozgłos, ale i na lekturę uważną. Nie jest jedynie zbiorem wyznań i relacji o losach kobiet sowieckich, uczestniczących bezpośrednio w minionej wojnie, choć i to stanowi ewenement bez precedensu. Przez przytoczone w niej zwierzenia przebijają się co rusz świadectwa składające się na nieznany lub ukrywany obraz codzienności sowieckiej, są równie wymowne jak opisy przeżyć, cierpień i wojennych przygód relatorek - Prof. Jerzy Pomianowski. Swietłana Aleksijewicz uporczywie walczy o pamięć, pisze o wojnie, patrząc oczami kobiet, i nagle okazuje się, że takiej wojny nie znaliśmy - że "przed nami ukryty jest cały świat". Przebija się przez mur stereotypów i niechęci, także ze strony samych bohaterek, i spisuje zapomniane historie. Historie, które muszą urodzić się na nowo - Sylwia Chutnik.

Przez tydzień pozostawał w głębokiej śpiączce z minimalnymi szansami na wyleczenie. Jego mózg w zasadzie przestał funkcjonować, a ciało nie reagowało na żadne bodźce. Kiedy jego świadomość utonęła w mroku, stało się coś, czego jako naukowiec nigdy nie mógł się spodziewać. Odkrył Niebo.

Eben Alexander, znakomity neurochirurg, szanowany wykładowca Harvardu, przez lata pozostawał sceptyczny wobec zagadnień wiary. Życie poświęcił nauce i ufał jedynie faktom. Pod wpływem dramatycznego zdarzenia musiał jednak przewartościować swoją racjonalną wizję świata.Dotknął najważniejszej tajemnicy.

Dowód zawiera piękną i niezwykle bogatą wizję zaświatów, nieporównywalną z żadną z dotychczasowych relacji. Spisana ręką człowieka nauki, specjalizującego się w badaniu mózgu, potrafiącego zachować dystans względem swoich doświadczeń, robi wrażenie nawet na najbardziej niewzruszonych sceptykach.

Dwie kobiety i ich splątane losy. Bezgraniczne poświęcenie, do jakiego są zdolne w imię miłości. Wielkie namiętności i niewybaczalna zdrada.
Barcelona w przededniu wybuchu wojny domowej i romantyczny Paryż lat siedemdziesiątych XX wieku.
Paloma Batton, wnuczka hiszpańskich uchodźców, jest całkowicie skupiona na karierze tancerki. Marzenie o pracy w balecie Opery Paryskiej przesłania jej wszystko. Do czasu aż otrzymuje złote kolczyki. Te - jakby były obdarzone niezwykłą mocą - sprawiają, że dziewczyna zaczyna się interesować historią własnej rodziny. Stopniowo dociera do informacji, które dotąd były przed nią skrywane, i na każdym kroku trafia na ślady jednej z najsławniejszych tancerek flamenco, znanej jako la Rusa.
A im bardziej zagłębia się w zagmatwane losy swojej rodziny - należącej niegdyś do najznamienitszych w Barcelonie - tym trudniej jej oprzeć się wrażeniu, że w tej historii jest wiele tajemnic.