Włodzimierz Gruszczyński urodził się w 1919 r. Do walki przeciw niemieckiemu najeźdźcy, w konspiracji ZWZ-AK, przystąpił wraz z grupą kolegów-harcerzy z Liceum im. Stefana Żeromskiego, w Kielcach, na początki 1940 r. W końcu 1941 r. ukończył tajną podchorążówkę. Po ujawnieniu przez wroga sabotażu zdołał zbiec i wstąpił do oddziału partyzanckiego Inspektoratu AK Sandomierz - Lotnej Grupy Bojowej. Następnie kontynuował walkę w oddziale partyzanckim "Jędrusie" (po połączeniu obu tych grup) a potem w akcji "Burza" w 2. Pułku piechoty Legionów 2. Dywizji AK, aż do rozwiązania partyzantki (X.1944). Przed nadejściem armii i władzy sowieckiej, wyniszczających i mordujących patriotów i inteligencję polską, przed ruszeniem ich znad Wisły, uciekł z Kraju przed prześladowaniem do Rzeszy Niemieckiej (Austria), gdzie jako robotnik doczekał końca wojny. Wówczas udał się do Włoch, do II Korpusu Armii Polskiej we Włoszech gen. Andersa. Po powrocie do kraju w 1947 r. założy rodzinę. Pracując na podrzędnych stanowiskach w gospodarce, wśród nieustannych szykan ze strony nowego okupanta (okres PRL) doczekał emerytury.
Włodzimierz Gruszczyński urodził się w 1919 r. Do walki przeciw niemieckiemu najeźdźcy, w konspiracji ZWZ-AK, przystąpił wraz z grupą kolegów-harcerzy z Liceum im. Stefana Żeromskiego, w Kielcach, na początki 1940 r. W końcu 1941 r. ukończył tajną podchorążówkę. Po ujawnieniu przez wroga sabotażu zdołał zbiec i wstąpił do oddziału partyzanckiego Inspektoratu AK Sandomierz - Lotnej Grupy Bojowej. Następnie kontynuował walkę w oddziale partyzanckim "Jędrusie" (po połączeniu obu tych grup) a potem w akcji "Burza" w 2. Pułku piechoty Legionów 2. Dywizji AK, aż do rozwiązania partyzantki (X.1944). Przed nadejściem armii i władzy sowieckiej, wyniszczających i mordujących patriotów i inteligencję polską, przed ruszeniem ich znad Wisły, uciekł z Kraju przed prześladowaniem do Rzeszy Niemieckiej (Austria), gdzie jako robotnik doczekał końca wojny. Wówczas udał się do Włoch, do II Korpusu Armii Polskiej we Włoszech gen. Andersa. Po powrocie do kraju w 1947 r. założy rodzinę. Pracując na podrzędnych stanowiskach w gospodarce, wśród nieustannych szykan ze strony nowego okupanta (okres PRL) doczekał emerytury.