Książka jest fragmentem dziennika prowadzonego przez Krystynę Koftę od przeszło trzydziestu lat. Po raz pierwszy została wydana w 2003 r., kiedy autorka była już po operacji raka piersi i chemioterapii. Po dziesięciu latach Kofta wraca do tamtego trudnego okresu i już z dystansu uzupełnia zapiski o nowy rozdział, który jest przewodnikiem po zmaganiach z rakiem. Są w nim m.in. refleksje na temat badań profilaktycznych, oswajania protezy, rekonstrukcji piersi, seksu po mastektomii czy pracy jako elementu terapii. W obecnym wydaniu znalazły się też autorskie ilustracje Kofty - poruszające świadectwo dramatycznych przeżyć, z jakimi musiała się zmierzyć i po części mierzy się nadal.Co ważne, tym zmaganiom towarzyszy myśl przewodnia: Trzeba traktować brutalnego intruza, jak na to zasługuje. Nie wolno pozwolić mu sobą zawładnąć.
UWAGI:
Oznaczenia odpowiedzialności: Krystyna Kofta.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Książka jest zapisem relacji ustnych tzw. likwidatorów Czarnobyla i ich rodzin. Przedstawia dramatyczne doświadczenia żołnierzy z republik bałtyckich związane z działaniami podejmowanymi w rejonie katastrofy w latach 1986-1988. Autor przybliża społeczność likwidatorów, warunki bytowe i życie codzienne w czarnobylskiej zonie. Kolejne rozdziały są wiernym odtworzeniem osobistych przeżyć, odczuć i przemyśleń likwidatorów począwszy od wezwania na miejsce tragedii, poprzez pracę w cieniu czarnobylskiego reaktora, aż po zmaganie się z codzienną rzeczywistością ZSRS po powrocie do domu i heroiczną walkę o odzyskanie zdrowia. Przekazy świadków poprzedzone są zarysem historii mobilizacji i udziału łotewskich oraz estońskich obywateli ZSRR w usuwaniu skutków katastrofy jądrowej. Zaprezentowane zostały także poszczególne etapy akcji dekontaminacyjnej na obszarze Ukrainy i Białorusi.
Likwidatorzy Czarnobyla to pierwsza w Polsce i na świecie publikacja podejmująca temat buntu (lato 1986 roku) uczestników likwidacji skutków katastrofy w Czarnobylu. Czytelnik pozna nigdy wcześniej niepublikowane materiały archiwalne, prasowe oraz fotograficzne, w tym wykonane w czarnobylskiej zonie.
Zasadniczym walorem książki jest fakt, że autor dokonał pogłębionej analizy dokumentówi relacji ustnych likwidatorów, umieścił je w szerszym kontekście historycznym, co pozwoliło na zgłębienie rzeczywistości społecznej sowieckiej "Pribałtyki". [prof. dr hab. Jarosław Moklak, Instytut Historii UJ]
Niezwykła lektura dla zainteresowanych historią XX w. oraz polityką i historią ZSRR. Znajdą w niej coś dla siebie wielbiciele wspomnień. Szczególnie adresowana jest do osób będących pasjonatami katastrofy w Czarnobylu.
UWAGI:
Biblliografia na stronach 179-[186]. Indeks. Oznaczenia odpowiedzialności: Paweł Sekuła.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Przez wiele lat nosiłam w sobie głęboko ukrytą tajemnicę - wyznaje słynna modelka i bojowniczka o prawa kobiet w poruszających, dojmująco szczerych listach do matki. Napisała je, nie mogąc jej o tym wszystkim opowiedzieć: gdy wreszcie po latach spotkały się, każda rozmowa znów kończyła się kłótnią...
Dlaczego tak bardzo zawsze się różniły? Co sprawiło, że są dla siebie jak osoby "z różnych planet"? Wzruszająca opowieść o "miłości córki do matki i uczuciu matki do swojego dziecka", o konflikcie pokoleń i kultur oraz o jakże trudnej sztuce wybaczania i tolerancji.
UWAGI:
Tyt. oryg.: "A letter to my mother: 2005.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Fawzię Koofi świat poznał jako głos "niemych" afgańskich kobiet i twarz przyszłego zreformowanego Afganistanu. Niezależna, postępowa, wykształcona − przełamała wiele barier tradycyjnego muzułmańskiego społeczeństwa, w którym kobiety są całkowicie zależne od mężczyzn. Jako przedstawicielka Badachszanu, najbiedniejszego region Afganistanu, dokonała rzeczy, zdawałoby się, niemożliwej − dostała się do parlamentu. W Kabulu zaczęła się nie tylko jej lokalna kariera polityczna, o Koofi usłyszał świat, a wywiady z nią pojawiają się na łamach "The Washington Post", "Globe", "The Times", "Vanity Fair", w BBC i w wielu innych.
Listy do moich córek to książka, w której znana polityk opisuje często śmiertelnie niebezpieczną drogę, którą musiała przejść, by sięgnąć po władzę. To także poruszające świadectwo tego, co znaczy być kobietą w Afganistanie, i relacja ze zmagań jej rodziny podczas walk między mudżahedinami a Sowietami, z wojny domowej, rządów prezydenta Rabbaniego i Ahmada Szaha Masuda, a również opis krwawych rządów talibów. L> To w końcu ważny dokument, który pokazuje Afgańczyków nie przez pryzmat fundamentalizmu islamskiego czy terroryzmu, lecz z perspektywy ich starożytnej kultury i lokalnych, często niezrozumiałych dla Europejczyków tradycji
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
11 lutego 1979 w Iranie zwyciężyli zwolennicy rewolucji islamskiej. Huszang Asadi zawsze pragnął wolności i sprawiedliwości, był żarliwym patriotą i wierzył, że w nowej rzeczywistości już nikt nie będzie głodny i bezdomny, a dyktatura szachów przejdzie do historii. A potem znalazł się w piekle. Trafił do więzienia na fali rozprawy z opozycją. Śledczy kazali nazywać się braćmi, bo w republice islamskiej każdy prawowierny mężczyzna nosi to miano przed imieniem. Bracia kontrolowali jego sen, jedzenie i każdy ruch. W imię religii używali bata i kajdanek. Decydowali, kiedy wolno mu zdjąć przepaskę z oczu. Poniżali i torturowali. Po 682 dniach Asadi wyrzekł się godności i ideałów. Dzięki kłamstwu ocalił życie. Po dwudziestu pięciu latach, na wygnaniu, na przypadkowej fotografii rozpoznał jednego ze swoich oprawców. Brat Hamid pełnił wówczas funkcję ambasadora Iranu. Asadi zaczął pisać do niego listy, które miały mu pomóc rozliczyć się z przeszłością. Nie przewidział jednak, że powrót do niej będzie ponownym przejściem przez piekło.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
