Miejska Biblioteka Publiczna

Fiodor Dostojewski (1821-81), pisarz rosyjski. Debiutował powieścią Biedni ludzie (1845), już dzięki której dał się poznać jako mistrz analizy psychologicznej. Fascynacja psychiką ludzką i przekonanie o dualistycznej naturze świata znalazły oddźwięk w następnych powieściach: Sobowtór, Białe noce, Zbrodnia i kara, Biesy, Bracia Karamazow. Znaczący wpływ na jego utwory, m.in. Wspomnienia z domu umarłych, Dziennik, wywarła działalność w kole pietraszewców, za co został aresztowany i skazany początkowo na karę śmierci, a potem na zesłanie; ślady znajdziemy też na kartach Idioty (1868). Tytułowy idiota to różniący się od przeciętnych i "normalnych" osób książę Myszkin. Wyróżnia go niezwykła dobroć, niekiedy na granicy naiwności, współczucie, szlachetność i mądrość, które to cechy potrafią docenić tylko nieliczni. Dla większości jest on tylko idiotą, nieprzystosowanym do życia, zbyt mało sprytnym i egoistycznym, by radzić sobie w społeczeństwie. Powieść rozpoczyna się w momencie, gdy bohater wraca do Rosji po długoletnim pobycie w Szwajcarii, gdzie lecząc nadwrażliwe nerwy, spędził większość swego życia. Odnajduje daleką krewną, generałową Jepanczyn, i próbuje rozpocząć nowe życie w nowym środowisku, jednak zostaje wplątany w różne intrygi, jest wykorzystywany i ośmieszany. Dostojewski wzorował księcia Myszkina na Chrystusie, człowieku dobrym i uduchowionym, który musi się zmierzyć ze złem obecnym w innych ludziach i w świecie. Agłaja przyrównuje też Myszkina do Don Kichota, a jego dobroć - do walki z wiatrakami. Walka wydaje się przegrana, bo czy jeden człowiek może zbawić świat?

Słynna skandalizująca powieść odkrywająca nowy rodzaj erotyzmu, klasyka literatury undergroundu.

Vaughan, telewizyjny popularyzator nauki, ulega wypadkowi drogowemu i staje się koszmarnym aniołem autostrad. Samochód jest dla niego piekielnym laboratorium doświadczalnym, w którym prowadzi na ofiarach wypadków perwersyjne eksperymenty erotyczne.

Powieść historyczna ukazująca dzieje Polski w czasie Wielkiej Wojny z Zakonem Krzyżackim w XV wieku. Dzieło wieńczy opis jednego z największych tryumfów oręża polskiego - bitwy pod Grunwaldem. Powieść powstała w XIX wieku w czasach zaborów, gdy Polska nie istniała na mapie jako samodzielne państwo. Była przypomneniem czasów świetności Polski, czasów skutecznej walki z wrogami, dającym nadzieję na powrót do niezależnego państwa.