Wiosną 1945 r. w ruinach III krematorium w KL Auschwitz-Birkenau znaleziono zniszczony, gęsto zapisany szkolny zeszyt. Okazało się, że był to dziennik prowadzony w łódzkim getcie przez czternastoletnią Rywkę Lipszyc. Opublikowano go dopiero po wielu latach, w roku 2014 - w angielskim przekładzie. Teraz ukazuje się w języku oryginału, opracowany naukowo i opatrzony wstępem przez Ewę Wiatr. Partnerem edycji jest Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN.
Dziennik Rywki Lipszyc ma z pozoru charakter klasycznego dziewczęcego dziennika okresu dojrzewania - wrażliwa autorka zapisuje w nim swoje marzenia, pragnienia, lęki, tęsknoty. Analizuje własne emocje, notuje wiersze i intymne wynurzenia. Nie jest to jednak zwykły dziennik, gdyż rzeczywistość, w której jest pisany, jest zupełnie niezwykła, aczkolwiek do pewnego stopnia przez Rywkę oswojona. Niemal normalne wydaje się codzienne życie w getcie, a nawet głód. Rzeczywistość getta - w pewnym sensie oczywista - jest tłem doznań osobistych. Przebija się na karty dziennika w sposób nieoczywisty (przydziały żywności, kolejki, praca w resorcie wygląd ulicy), ale już nie zaskakuje, nie dziwi - jest elementem świata, w którym żyje Rywka. (.) Na tle gettowej codzienności uderza siła życia autorki, jej potrzeba nauki, marzenia o doskonaleniu siebie, rozwijaniu własnych talentów, poszukiwanie wzorców i ideałów. (.) Niezwykłość dziennika wyraża się także w tym, że pisany jest po polsku przez osobę głęboko religijną, której niezachwiana wiara nie załamuje się w obliczu śmierci rodziców i rodzeństwa ani doświadczenia życia w getcie. Przeciwnie - wiara jest źródłem żydowskiej tożsamości Rywki, a jej świadomość religijna, przywiązanie do tradycji, życie w rytmie świąt stanowią ważny wątek, mocno w dzienniku obecny". Z recenzji prof. Barbary Engelking"
UWAGI:
Bibliografia, netografia na stronach 219-223. Indeks. Oznaczenia odpowiedzialności: Rywka Lipszyc ; opracowanie i wstęp Ewa Wiatr ; posłowie Anita Friedman.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Dzień miodu splata historię, sztukę kulinarną i naoczną relację w osobistą opowieśc o przetrwaniu.
Jesienią 2003 roku Annie Ciezadlo spędziła miodowy miesiąc w Bagdadzie. Przez sześć kolejnych lat mieszkała na przemian w Bejrucie i Bagdadzie, jadła przy jednym stole z szyitami i sunnitami, lokalnymi watażkami i uchodźcami, gospodyniami i szajchami. W przejrzystej, inteligentnej prozie Ciezadlo wykorzystuje tradycje kulinarne, by pokazać pełen życia Bliski Wschód, jakiego większość ludzi zachodu nigdy nie miała okazji oglądać. Poznajemy Ruę, młodą Kurdyjkę, która marzy o przemierzeniu świata, miłośnika książek Abu Rifa`ata, Salamę al-Chafadżi, dentystkę, której, mimo zamachów na jej życie, udaje się zostać najpopularniejszą w Iraku kobietą politykiem oraz Umm Hassane, teściową Ciezadlo, która uczy ją gotować wyjątkowe domowe potrawy (na końcu książki znajdują się przepisy na smakowite bliskowschodnie dania). Wraz z Autorką trafiamy w głąb Bliskiego Wschodu w historycznym momencie, kiedy nadzieja zderza się z lękiem. Dzień miodu to namalowany z odwagą i współczuciem obraz życia zwykłych ludzi w czasie konfliktu zbrojnego - poruszające świadectwo siły miłości i gościnności, dzięki którym można przezwyciężyć dramat wojny.
UWAGI:
Bibliogr. s. 483-488, netogr. s. 488.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Przełom lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych to dla Polski okres nowego początku i powiewu wolności. Obrady Okrągłego Stołu dla wielu stanowią symbol odzyskania niepodległego państwa, inni czują zawód i uważają, że poprzednia władza powinna zapłacić za lata kryzysu, poddaństwa wobec Związku Radzieckiego, a przede wszystkim za prześladowanie opozycji.
Alicja i Sergiusz postanawiają powrócić do kraju, by tam dożyć swoich dni. W ślad za nimi ruszają ich dzieci - Kinga i Mateusz. Także Kostek Piotrowski, któremu kolejny raz nie ułożyło się w życiu osobistym, decyduje się na wyjazd do ojczyzny. Karol Lewin, który na początku przerażony jest zmianami zachodzącymi w Polsce, wkrótce się przekonuje, że można się całkiem dobrze urządzić pod skrzydłami nowej władzy. Zwłaszcza że posiada coś, co pozwala mu niewielkim kosztem dorobić się majątku... Szymon Wielopolski próbuje zrobić karierę polityczną, a jego syn Krzysztof przejmuje po ojcu kancelarię adwokacką.
Nowa rzeczywistość, szerokie perspektywy i wielkie nadzieje, a w tle bezrobocie, korupcja i grupy mafijne, które swoimi mackami sięgają najwyższych szczebli władzy. Jednak mimo zmian jedno pozostaje wciąż takie samo - przeszłość, która nigdy nie pozwala o sobie zapomnieć.
UWAGI:
Na stronie tytułowej pseudonim autorki. Właśc. Joanna Jakubczak. Stanowi zwieńczenie szesnastu tomów sagi z cyklów powieściowych: "Zemsta i przebaczenie", [>>] "Zanim nadejdzie jutro", "Prawda zapisana w popiołach" i "Duchy minionych lat". Oznaczenia odpowiedzialności: Joanna Jax.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Georgialiki. Książka pakosińsko-gruzińska opowieść bardzo kulturalna z satyrycznym zacięciem, wzięła się z miłości Autorki do jednego z najpiękniejszych zakątków na świecie - Gruzji. W pierwszej, bardzo osobistej części spoglądamy na Gruzję oczami zauroczonej nią Autorki. Znajdziemy tu wzruszającą historię jej pierwszej miłości, magię tańca kartuli i przygody związane z realizacją filmu Tańcząca z Gruzją. Część druga to wielka biesiada - supra, na którą Kasia Pakosińska zaprosiła Gruzinów. Przy bogato zastawionym stole toczą się rozmowy, przeplatane toastami, anegdotami i wspomnieniami. Poznajemy między innymi dziennikarkę Margaritę Antidze, reżysera Gię Kandelakiego oraz pisarza Dato Turaszwilego. Książka obfituje w rozmaite gruzińskie smaczki i... przysmaczki. Autorka przyrządza tradycyjne gruzińskie dania i dzieli się z Czytelnikami oryginalnymi przepisami. Napisana niepowtarzalnym językiem, wzruszająca, dowcipna, szczera i mądra - taka właśnie jest Książka pakosińsko-gruzińska.
DOSTĘPNOŚĆ:
Została wypożyczona Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
WYPOŻYCZYŁ:
Na kartę 047744 od dnia 2024-05-23 Wypożyczona, do dnia 2024-07-04
Niektóre z gwiazd międzywojnia zachowywały się jak współcześni nam celebryci, inne zazdrośnie strzegły swojej prywatności. To była niezwykła plejada: Smosarska, Pogorzelska, Mankiewiczówna, Halama, Bodo, Żabczyński, Jaracz, Osterwa, Węgrzyn. A do tego polskie medalistki olimpijskie: Konopacka, Walasiewiczówna.
Autor nie zapomina o wzajemnym przenikaniu się środowisk; gośćmi scen kabaretowych bywali przecież politycy, a minister Ignacy Matuszewski poślubił Halinę Konopacką.
Lekka i potoczysta narracja, znakomity opis epoki, która zniknęła wraz z wybuchem drugiej wojny światowej.
