Miłość w Auschwitz : Edward Galiński, Mala Zimetbaum i uczucie silniejsze od śmierci Tytuł oryginału: "Un amore ad Auschwitz : Edek e Mala : una storia vera,". "Edward Galiński, Mala Zimetbaum i uczucie silniejsze od śmierci "
Ta historia jest prawdziwa - gdyby wyszła spod pióra pisarza, z pewnością krytykowano by go za zbyt wybujałą wyobraźnię.
To jedna z najbardziej poruszających i niezwykłych, prawdziwych opowieści o miłości. Polski więzień polityczny, żydowska dziewczyna, szaleńcza miłość i obóz w Auschwitz w 1944 roku.
Edward Galiński i Mala Zimetbaum, wykształcona, błyskotliwa młoda kobieta, pełniąca w obozie rolę tłumaczki, zakochali się w sobie i dokonali niemożliwego. Uciekli z Auschwitz, by chociaż przez chwilę cieszyć się swoją miłością na wolności.
Dlaczego jest to dziś historia prawie zapomniana? Czy dlatego, że nie znalazła szczęśliwego zakończenia? Włoska dziennikarka, Francesca Paci przywraca w swojej książce pamięć o dwojgu niezwykłych ludziach i ich heroicznej miłości, która okazała się warta śmierci.
UWAGI:
Na stronie tytułowej i okładce: Prószyński i S-ka. Bibliografia na stronach [201]-206. Oznaczenia odpowiedzialności: Francesca Paci ; przełożyła Katarzyna Skórska.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Miłość w Auschwitz : Edward Galiński, Mala Zimetbaum i uczucie silniejsze od śmierci Tytuł oryginału: "Un amore ad Auschwitz : Edek e Mala : una storia vera,". "Edward Galiński, Mala Zimetbaum i uczucie silniejsze od śmierci "
Ta historia jest prawdziwa - gdyby wyszła spod pióra pisarza, z pewnością krytykowano by go za zbyt wybujałą wyobraźnię.
To jedna z najbardziej poruszających i niezwykłych, prawdziwych opowieści o miłości. Polski więzień polityczny, żydowska dziewczyna, szaleńcza miłość i obóz w Auschwitz w 1944 roku.
Edward Galiński i Mala Zimetbaum, wykształcona, błyskotliwa młoda kobieta, pełniąca w obozie rolę tłumaczki, zakochali się w sobie i dokonali niemożliwego. Uciekli z Auschwitz, by chociaż przez chwilę cieszyć się swoją miłością na wolności.
Dlaczego jest to dziś historia prawie zapomniana? Czy dlatego, że nie znalazła szczęśliwego zakończenia? Włoska dziennikarka, Francesca Paci przywraca w swojej książce pamięć o dwojgu niezwykłych ludziach i ich heroicznej miłości, która okazała się warta śmierci.
UWAGI:
Na stronie tytułowej i okładce: Prószyński i S-ka. Bibliografia na stronach [201]-206. Oznaczenia odpowiedzialności: Francesca Paci ; przełożyła Katarzyna Skórska.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Kazimierz Sobolewski, urodził się 3.01.1919 r. w Modliborzycach. Dzieciństwo i lata młodzieńcze spędził w rodzinnym Sandomierzu. Tu też ukończył państwowe Liceum i Gimnazjum im. Marszałka Piłsudskiego. W 1936 roku rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Po wkroczeniu wojsk sowieckich do Lwowa, został aresztowany. Zwolniony na skutek interwencji profesora UJK Jakuba Parnasa, podjął studia na IV roku medycyny. Ponownie zagrożony aresztowaniem przez NKWD, uciekł na stronę niemiecką i powrócił do Sandomierza, gdzie brał udział w pracy konspiracyjnej. W styczniu 1942 zagrożony aresztowaniem przez Gestapo, przedostał się do Lwowa, gdzie kontynuował studia medyczne, pracując jednocześnie w Instytucie Prof. Rudolfa Weigla. Nadal działał w konspiracji. Po odbyciu stażów klinicznych zakończonych egzaminami uzyskał dyplom lekarza. Był równocześnie członkiem Komitetu Opieki Społecznej, żołnierzem AK i członkiem Delegatury Rządu Londyńskiego we Lwowie. Po wkroczeniu wojsk sowieckich, został aresztowany 28.08.1944 roku wraz z pozostałymi członkami Delegatury Rządu i skazany w procesie początkowo na karę śmierci, a następnie na 18 lat łagru. Przebywał w Incie (ASRR Komi). Tam pracował jako lekarz, prowadził oddział zakaźny oraz laboratorium analityczne. W listopadzie 1955 roku powrócił do Sandomierza i podjął pracę w Szpitalu Powiatowym, gdzie zorganizował punkt krwiodawstwa oraz laboratorium analityczne, pełnił obowiązki ordynatora oddziału zakaźnego, wicedyrektora szpitala ds. lecznictwa. Od 1958 roku wiceprezes kieleckiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Lekarskiego. Zmarł 5 stycznia 1968 roku w Krakowie.
UWAGI:
Oznaczenia odpowiedzialności: Kazimierz Sobolewski ; wstęp Janusz Kłapeć ; przedmowa Janusz i Piotr Sobolewscy.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Kazimierz Sobolewski, urodził się 3.01.1919 r. w Modliborzycach. Dzieciństwo i lata młodzieńcze spędził w rodzinnym Sandomierzu. Tu też ukończył państwowe Liceum i Gimnazjum im. Marszałka Piłsudskiego. W 1936 roku rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Po wkroczeniu wojsk sowieckich do Lwowa, został aresztowany. Zwolniony na skutek interwencji profesora UJK Jakuba Parnasa, podjął studia na IV roku medycyny. Ponownie zagrożony aresztowaniem przez NKWD, uciekł na stronę niemiecką i powrócił do Sandomierza, gdzie brał udział w pracy konspiracyjnej. W styczniu 1942 zagrożony aresztowaniem przez Gestapo, przedostał się do Lwowa, gdzie kontynuował studia medyczne, pracując jednocześnie w Instytucie Prof. Rudolfa Weigla. Nadal działał w konspiracji. Po odbyciu stażów klinicznych zakończonych egzaminami uzyskał dyplom lekarza. Był równocześnie członkiem Komitetu Opieki Społecznej, żołnierzem AK i członkiem Delegatury Rządu Londyńskiego we Lwowie. Po wkroczeniu wojsk sowieckich, został aresztowany 28.08.1944 roku wraz z pozostałymi członkami Delegatury Rządu i skazany w procesie początkowo na karę śmierci, a następnie na 18 lat łagru. Przebywał w Incie (ASRR Komi). Tam pracował jako lekarz, prowadził oddział zakaźny oraz laboratorium analityczne. W listopadzie 1955 roku powrócił do Sandomierza i podjął pracę w Szpitalu Powiatowym, gdzie zorganizował punkt krwiodawstwa oraz laboratorium analityczne, pełnił obowiązki ordynatora oddziału zakaźnego, wicedyrektora szpitala ds. lecznictwa. Od 1958 roku wiceprezes kieleckiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Lekarskiego. Zmarł 5 stycznia 1968 roku w Krakowie.
UWAGI:
Oznaczenia odpowiedzialności: Kazimierz Sobolewski ; wstęp Janusz Kłapeć ; przedmowa Janusz i Piotr Sobolewscy.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Jan Pietraszek-Ochrzczony 8 sierpnia 1911 roku w kościele Przemienienia Pańskiego w Buczkowicach przez pierwszego proboszcza tej parafii ks. Andrzeja Lenarta. Szkołę podstawową ukończył w Buczkowicach, a następnie kształcił się w Białej Krakowskiej (obecnie Bielsko-Biała) w polskim gimnazjum męskim im. Adama Asnyka. Podczas formacji seminaryjnej studiował na Wydziale Teologicznym UJ. W 1936 ukończył Wyższe Seminarium Duchowne Archidiecezji Krakowskiej i 5 kwietnia w bazylice oo. Franciszkanów w Krakowie przyjął święcenia kapłańskie z rąk abpa Adama Stefana Sapiehy.
UWAGI:
Nazwa aut.: Jan Pietraszek, pseud.: Zawisza. Bibliogr. s. 159-160. Indeks.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Jan Pietraszek-Ochrzczony 8 sierpnia 1911 roku w kościele Przemienienia Pańskiego w Buczkowicach przez pierwszego proboszcza tej parafii ks. Andrzeja Lenarta. Szkołę podstawową ukończył w Buczkowicach, a następnie kształcił się w Białej Krakowskiej (obecnie Bielsko-Biała) w polskim gimnazjum męskim im. Adama Asnyka. Podczas formacji seminaryjnej studiował na Wydziale Teologicznym UJ. W 1936 ukończył Wyższe Seminarium Duchowne Archidiecezji Krakowskiej i 5 kwietnia w bazylice oo. Franciszkanów w Krakowie przyjął święcenia kapłańskie z rąk abpa Adama Stefana Sapiehy.
UWAGI:
Nazwa aut.: Jan Pietraszek, pseud.: Zawisza. Bibliogr. s. 159-160. Indeks.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
