Miejska Biblioteka Publiczna

... to opowieść o starej, pięknej posiadłości i jej dziwnych mieszkańcach. Gdy Marynia wyrusza w drogę do Księżycowego Dworu, gdzie ma zostać na zawsze, zaczynają się dziać dziwne rzeczy. Czy dziewczynce uda się zgłębić sekret dwóch wspaniałych rodów, tajemnicę różowych pelargonii, psa Wrolfa i białego konika?

Główną bohaterką powieści jest Mary Lennox, która przyszła na świat w Indiach. Jej ojciec był wysokim urzędnikiem administracji kolonialnej, matka zajmowała się głównie życiem towarzyskim: balami i spotkaniami. Wychowywanie córeczki pozostawiali hinduskiej niańce. Pozbawiona rodzicielskiej opieki Mary terroryzowała służbę, była dzieckiem chorowitym, niegrzecznym i niemiłym. Gdy miała dziesięć lat, jej rodzice zginęli podczas epidemii cholery. Opiekę nad nią przejął stryj Archibald Craven, bezdzietny wdowiec. Dziewczynka pojechała do Anglii, do położonej na wrzosowiskach posiadłości wuja. Jednak i tu wydaje się być pozostawiona sama sobie - wuj w domu nie mieszka, a gospodyni od razu oznajmia, że nie ma obowiązku zajmowania się nią, poza zaspokajaniem podstawowych potrzeb. Niepotrafiąca nawiązać właściwych kontaktów z otoczeniem Mary początkowo w dalszym ciągu jest niemiła w stosunku do służby wuja, lekceważąc ich i usiłując wymóc takie traktowanie siebie, do jakiego przywykła w Indiach. Jej stosunek zaczyna się zmieniać pod wpływem prostodusznej, sympatycznej i szczerze Mary współczującej młodej służącej Marty, która, sama mając liczne rodzeństwo, potrafi zrozumieć potrzeby dziecka. Dużą rolę odgrywa też budzenie się zainteresowania przyrodą i ruch na świeżym powietrzu w wielkim ogrodzie otaczającym pałac Cravena. Mary spotyka tam ogrodnika Bena Weatherstaffa, ponurego milczka, w którym czuje pokrewną duszę. Pałacowe tereny kryją tajemnicę - otoczony wysokim murem, zamknięty ogród. Mary przypadkowo, obserwując gila, odnajduje do niego klucz. Ten skryty przed ludźmi zakątek zaczyna uważać za swoje królestwo. Ale tajemnicę kryje też wielki dom - dziewczynka słyszy w nocy czyjeś krzyki, a domownicy zbywają jej dociekania. Mary poznaje Dicka Sowerby``ego, młodszego brata Marty - prostolinijnego, sympatycznego chłopca, opiekującego się porzuconymi i zranionymi dzikimi zwierzętami. Spokojny Dick, także zainteresowany przyrodą i mający dar oswajania zwierząt, staje się dla Mary wzorem do naśladowania. Prowadzi go do tajemniczego ogrodu i pokazuje, jak starała się pomóc budzącym się właśnie do życia roślinom. Pewnej nocy Mary znów słyszy krzyki. Tym razem nie daje za wygraną i odszukuje miejsce, z którego dochodzą wrzaski. Odnajduje rozhisteryzowanego chłopca i daremnie starających się go uspokoić służących. Wyrwana ze snu i ona daje popis swoich możliwości. Jej reakcja - burzliwa kłótnia z chłopcem - daje efekt lepszy niż delikatność dorosłych. Colin Craven, syn jej wuja, nieruszający się z łóżka, wydelikacony hipochondryk, jest przekonany, że rośnie mu garb. Stanowcze zapewnienie Mary, że nic takiego nie widzi, uspokaja go. Kuzyni zaprzyjaźniają się, a Mary, pomna własnych doświadczeń, przekonuje Colina, by i on skorzystał z dobroczynnej mocy natury. Dzieci we trójkę odprawiają w tajemniczym ogrodzie wymyślone przez siebie rytuały, mające pomóc wyzdrowieć niepotrafiącemu chodzić Colinowi. Podczas jednego z takich seansów przyłapuje ich ogrodnik Ben, przedostający się przez mur po drabinie. Rozmowa z młodym paniczem powoduje, że i on przyłącza się do "spisku". Okazuje się też, że tajemniczy ogród był ulubionym miejscem matki Colina i został zamknięty przez rozpaczającego po jej śmierci męża, a Ben mimo decyzji swego chlebodawcy stara się dbać o porastające go różane krzewy. Podróżujący po Europie pan Craven jakimś mistycznym sposobem słyszy głos zmarłej żony Liljas wzywający go do powrotu do domu, do ich ogrodu. Ulega mu i trafia akurat na moment, w którym jego chory, słaby syn, dziecko, do którego nie chciał się przywiązywać, by nie przeżyć jego przewidywanej utraty tak, jak śmierci żony, staje na nogi i idzie ku niemu. Siłom natury, jej mocy, udaje się uzdrowić bohaterów książki i przywrócić rodzinną więź.

"(...)Ale było już za późno na ostrożność. Chłopiec tak jak i Mary nie miał nic, co by go interesowało, więc wiadomość o ukrytym ogrodzie była dla niego równie pociągająca jak przedtem dla niej. Zadawał jej jedno pytanie za drugim. Gdzie był ten ogród? Czy nigdy nie szukała furtki do niego? Czy nigdy nie zapytała o to ogrodników?" Fragment książki

"(...)Ale było już za późno na ostrożność. Chłopiec tak jak i Mary nie miał nic, co by go interesowało, więc wiadomość o ukrytym ogrodzie była dla niego równie pociągająca jak przedtem dla niej. Zadawał jej jedno pytanie za drugim. Gdzie był ten ogród? Czy nigdy nie szukała furtki do niego? Czy nigdy nie zapytała o to ogrodników?" Fragment książki

Czy "Tajemniczy ogród" jest dzisiaj tajemniczy? Czy istnieje współcześnie dziecko albo dorosły, którzy jeszcze nie znają tej książki? Frances Hodgson Burnett stworzyła powieść, która weszła już na stałe do klasyki literatury dziecięcej i której po prostu nie wypada nie znać. Autorka wyczarowała historię zbliżoną do baśni - ze względu na fabułę: mała dziewczynka traci rodziców (to dość często stosowany w baśniach chwyt), zdana na łaskę krewnych trafia do ogromnego, w większej części pustego domu. Przypadkiem odnajduje chorego kuzyna, zaprzyjaźnia się też z bratem służącej. Dzieci odkrywają tajemniczy ogród, budzą go do życia i ratują przed zniszczeniem. Wzmacniają też swoje zdrowie i siłyhttp://www.merlin.com.pl/frontend/towar/123339 Tajemniczy ogród. Ale nie tylko rozwiązania fabularne przypominają baśń - Burnett pisze stylem, który jest połączeniem języka baśni (króluje w nim wzruszenie, malarskość czy obrazowość) z językiem realistycznym - przypominającym "dorosłe" powieści, co daje młodym czytelnikom poczucie ważności. Plastyczne opisy i niespodziewane zwroty akcji są ogromnym plusem powieści. Burnett wyzwala w czytelnikach dobre uczucia i pozytywne emocje. Zachwyca oraz sprawia, że do "Tajemniczego ogrodu" ma się ochotę często wracać. To bardzo ważne - książkę można czytać wielokrotnie, bez obaw, że kiedykolwiek się znudzi.