Sierpień 1942 roku. Bracia Jacob i Moise Stein przebywają u ciotki w Paryżu, będącym pod nazistowską okupacją. Rodzice zostawili ich pod opieką kobiety do czasu, aż znajdą bezpieczną przystań dla rodziny. Przerażająca obława krzyżuje ich plany. Pod nieobecność ciotki francuska żandarmeria aresztuje chłopców i zabiera ich do Welodromu Zimowego.
W ogromnej posępnej budowli w pobliżu wieży Eiffla przetrzymywane są tysiące przerażonych francuskich Żydów. Chłopcy wiedzą, że aby przeżyć, muszą się stamtąd wydostać.
Poruszająca serca historia o dzieciach, które podejmują dramatyczną próbę ucieczki przez ogarnięty wojną kraj, aby odnaleźć ukochanych rodziców.Ukryj pełny opis
UWAGI:
Oznaczenia odpowiedzialności: Mario Escobar ; z języka hiszpańskiego przełożyła Patrycja Zarawska.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Polen-Jugendverwahrlager der Sicherheitspolizei in Litzmannstadt - obóz po dziś dzień mało znany, nadal leży poza granicami naszej świadomości, naszego poznania, a nawet naszej wyobraźni. To miejsce, w którym prawo chroniące dzieci umarło z chwilą jego powstania. Jakakolwiek ocena jest zbędna, słowa zbyt słabe, by oddać bestialstwo, bezmiar cierpienia i krzywdy, jakich doznały dzieci w łódzkim obozie przy ulicy Przemysłowej. Nie wolno nam dopuścić, by to, co się wydarzyło w obozie dla polskich dzieci w Łodzi, poszło w zapomnienie. [Renata Piątkowska]
UWAGI:
Na okładce: Polen - Jugendverwahrlager Nr. 334 , 14 XI 43. Oznaczenia odpowiedzialności: Renata Piątkowska ; ilustracje: Maciej Szymanowicz.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Tym razem pierwsza dama literatury obyczajowej porusza tak ważny dla wszystkich i jakże trudny temat: dorastających i dorosłych dzieci.
Lekcje, jakich uczą nas dzieci, są najtrudniejsze. Co robimy, gdy nasze dzieci nie spełniają naszych nadziei i chcą iść swoją własną drogą?
Kate Morgan, starszy partner w prestiżowej kancelarii prawnej w Nowym Jorku, jest dumną matką trojga dorosłych dzieci. Tamara, Anthony i Claire ukończyli świetne szkoły, wybrali wspaniałe ścieżki kariery i byliby chlubą ich ojca. Po śmierci męża Kate przez lata samotnie stara się trzymać w garści życie rodzinne, swoją karierę, a nawet emocje, ani razu nie zadając sobie pytania, czy naprawdę zna swoje dzieci. ani czy nadzieje, jakie w nich pokłada, są odpowiednie i pokrywają się z tym, czego pragną one same. Niebawem ma się o tym przekona - podczas szalonego lata, kiedy świat Kate wywróci się do góry nogami.
Przyszli po nich nad ranem, pewnego sierpniowego dnia 1937 roku. Skończyło się oczekiwanie w niepewności. W ciągu kilku miesięcy los moich rodziców zostanie przypieczętowany. Odpowiedź na pytanie: jak do tego doszło? - będzie jednym z wątków moich wspomnień. Dlaczego moja matka i ojciec związali się z ruchem, który jego zaprowadził 19 grudnia 1937 roku nad rów straceń w Butowie pod Moskwą, a ją wysłał na osiem lat do łagrów na północy Rosji? Moje wspomnienia dotyczą w większości nieznanego lub raczej zapomnianego Gułagu - Gułagu dzieci. A taki istniał i w nim to właśnie spędziłem pierwsze siedem lat życia. Czas oddać głos tym najmłodszym, anonimowym ofiarom stalinowskiego terroru.
Z wiekiem jestem ostrożniejszy w rekomendowaniu dobrej literatury. Znam wiele książek, w których opisano losy więźniów Gułagu, ale żadna nie wywarła na mnie takiego wrażenia, jak wspomnienia Juliana Bettera ukazujące dramat najmłodszych więźniów Stalina. Chłodny, niemal matematyczny opis dzieciństwa, które ukradli mu bolszewicy, jest tak wstrząsający, że nawet kamienie powinny uronić łzy. [Kjell Albin Abrahamsson wieloletni korespondent szwedzkiego radia i telewizji w Polsce i w Związku Radzieckim]
UWAGI:
Oznaczenia odpowiedzialności: Julian Better.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Przejmujące wspomnienia dwunastu kobiet, które przeżyły piekło niemieckiego nazistowskiego obozu zagłady Auschwitz-Birkenau.
Książka jest efektem rozmów autorki z każdą z bohaterek. Leokadia Rowińska do obozu trafiła w trzecim miesiącu ciąży. Wspomina, jak okrutnie traktowane były kobiety oczekujące potomstwa. Ireneusz, bo takie imię nadała swojemu synkowi, stał się najmłodszą ofiarą Marszu Śmierci. Pochowała go w pudełku po makaronie. Zofia Wareluk urodziła się w Auschwitz. Swoją smutną historię opowiada na podstawie wspomnień matki. Poród Zosi odbierała Stanisława Leszczyńska. Urszula Koperska do obozu trafiła jako 8-letnie dziecko. Opowiada o głodzie, tęsknocie i strachu. Jej wspomnienia to historia każdego dziecka w Auschwitz. Wiesława Gołąbek w obozie przebywała prawie trzy lata. W tym samym baraku co ona znalazła się Seweryna Szmaglewska. Pisarka wspomina 16-letnią Wiesię w swojej książce Dymy nad Birkenau. Walentyna Nikodem była w Auschwitz świadkiem wielu bestialskich poczynań esesmanek. To ona pod koniec wojny spotkała jedną z najokrutniejszych morderczyń i doprowadziła do jej egzekucji. To tylko niektóre z historii, ale każda z nich zasługuje na pamięć.
Niemcy, rok 1943. Hans Heigel, oficer rezerwy SS z miasteczka Osnabrück, nie rozumie ani nie wspiera polityki Trzeciej Rzeszy. Jednak z obawy przed represjami wobec rodziny zachowuje swoje poglądy wyłącznie dla siebie. Najważniejsza dla niego jest opieka nad żoną i córeczką Hanne. Odsuwa na bok wartości za cenę spokoju, lecz jak długo uda mu się uciekać przed prawdą o okropnościach wojny?Hans musi stawić czoło rzeczywistości w chwili, gdy spotyka go największa tragedia, jaka może spotkać ojca. Jednocześnie dowiaduje się, że zostanie wysłany do okupowanej Polski, do obozu zagłady Sobibór.Po dotarciu na miejsce nie może już przymykać oczu na potworności, do których dochodzi w obozie. Pewnego dnia wśród więźniów wyselekcjonowanych do komór gazowych spotyka Leę, dziewczynkę łudząco podobną do ukochanej córeczki.Nazista postanawia ocalić żydowską dziewczynkę przed śmiercią. Co dzień wymyśla nowe strategie, szuka sprzymierzeńców wśród więźniów, okłamuje przełożonych, podejmuje straszliwe decyzje, ryzykuje. Wszystko po to, aby nie pozwolić dziewczynce umrzeć.
UWAGI:
Na okładce podtytuł: wstrząsająca historia spotkania w obozie zagłady. Oznaczenia odpowiedzialności: Franco Forte, Scilla Bonfiglioli ; przełożyła z włoskiego Anna Wziątek.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Dziewczynka, która nie potrafiła nienawidzić : moje świadectwo Tytuł oryginału: "La bambina che non sapeva odiare : la mia testimonianza,". "Moje świadectwo "
Lidia ma trzy latka, gdy trafia do Auschwitz. Ukrywa się pod pryczą przed wzrokiem doktora Mengele. Nie zawsze skutecznie. Eksperymenty pamięta do dziś. Po wojnie trafia do nowej rodziny - biologiczną zabrała wojna. Wiele lat później okaże się, że matka jednak żyje - mieszka w dalekiej Rosji i nigdy nie przestała szukać swojej córki.
Lidia Maksymowicz była jedną z półtora miliona osób, które przeszły przez Auschwitz. Jedną z siedmiu tysięcy, które doczekały wyzwolenia obozu. Numerem wytatuowanym na ręku. Długo zaklejała go plastrem. Żeby ludzie nie pytali. Żeby nie musiała tłumaczyć. Ale numeru nie usunęła - by dziś opowiadać o piekle, które przeżyła, o utraconym dzieciństwie i najmroczniejszym sprawdzianie z człowieczeństwa.
Ponad 70 lat później wyblakły już numer całuje papież Franciszek. 70072. Symbol zwycięstwa nad nienawiścią.
UWAGI:
Oznaczenia odpowiedzialności: Lidia Maksymowicz, Paolo Rodari ; przekład Anna Wójcicka.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni