Miejska Biblioteka Publiczna

Wiele było już opowieści o dorastaniu podczas wojennej zawieruchy. I choć wszystkie mają wspólny mianownik, to każda z nich jest jednak zupełnie inną historią. Oczami Lilki, towarzysząc jej najbliższym, poznajemy Polskę w momentach dla niej najtragiczniejszych. Ile na losie pojedynczego człowieka nauczyć się można o polskości tamtej i dzisiejszej, niegdyś miotanej przez historię, a dziś z tej historii wciąż jeszcze ociekającej?

Intrygująca, momentami nieodparcie śmieszna lektura. O ludziach i ich poplątanych relacjach ze sobą i wszystkim, z czym można wejść w relacje - guziczkiem, niedopałkiem w bibułce, drugim człowiekiem czy wielką dynią. Celne, zwięzłe, świetnie spointowane opowiadania Anny Onichimowskiej niepokoją, balansując na cienkiej granicy pomiędzy tym, co "normalne", a tym, co już niekoniecznie.

Sergiusz Torwan zaprasza nas do swojej autorskiej galerii, w której prezentuje sześć niezwykłych portretów. Znajdziemy tu Zenka, którego życie toczy się gdzieś na peryferiach współczesnego świata, a który wydaje się szczęśliwszy niż niejeden z tych ponad miarę obdarzonych dobrami i Anielę, która nie rozumie, dlaczego ludzie pozbywają się całkiem przydatnych rzeczy, takich choćby jak worek z banknotami. Poznamy też Aleksandra, dowódcę radzieckiego okrętu podwodnego, który w czasach Wielkiej Wojny Ojczyźnianej na zmianę odsądzany jest od czci i wiary, by za chwilę zyskać miano bohatera. Jest też Maks, któremu marzy się ostatni skok i emerytura, tyle że w życiu nie wszystko da się zaplanować i przewidzieć. Jest profesor Mitrynga, borykający się z bolesnymi doświadczeniami przeszłości ukraińskiego rezuna, a wreszcie staczający się po równi pochyłej bezimienny funkcjonariusz SB.Autor zachwyca maestrią w malowaniu ludzkich portretów. Znakomicie panuje nad swoimi bohaterami i umiejętnie dawkuje emocje. Gdy trzeba, staje się powściągliwy, kiedy indziej znowu nie waha się sięgnąć po mocniejsze akcenty, by nami wstrząsnąć, by nas poruszyć i skłonić do zadumy. Jest przy tym wnikliwym obserwatorem i dociera do najgłębszych zakamarków duszy swoich bohaterów. Uwagę zwraca także język opowiadań: to prawdziwie mistrzowskie "Portrety ze słów". Słowo jest dla Sergiusza Torwana materią służącą do budowania nie tylko akcji - niekiedy pełnej zaskakujących zwrotów, ale też nastrojów, całego bogactwa klimatów - euforii, przygnębienia, pogodzenia się z losem. Nie brak też humoru, choć niekiedy jest to humor ironiczny, wręcz sarkastyczny.Warto sięgnąć po ten ciekawy zbiór opowieści o ludziach - o nas samych.

Są słowa, które ranią, są takie, które przynoszą radość ale wszystkim niezmiennie towarzyszy gotowanie. Przytulna kuchnia, aromatyczne zapachy i niezapowiedziani goście - to wszystko nadaje życiu subtelny smak, a cztery bohaterki potrafią gotować i robią to z miłością... Bo "Przepis na szczęście" mamy w sobie, musimy go tylko odkryć i zrealizować. Zatem usiądź wygodnie w głębokim fotelu, zaparz sobie herbatę i daj się uwieść magicznym opowieściom o szczęściu i gotowaniu.

Świetna reputacja tekstów Andrzeja Pilipiuka zawsze wyprzedza kolejne zbiory. Żyje własnym życiem, tworzy legendę i przysparza rzesze wiernych czytelników.

Każde opowiadanie jest okruchem życia wyciągniętym z czeluści przeszłości.

Doktor Skórzewski na sentymentalnej wyprawie do Bergen, która nieoczekiwanie zmienia się w najtrudniejszą walkę w życiu.

Robert Storm na tropie cyrku zagubionego w zawierusze kampanii wrześniowej i cygańskiego kościółka, który zawsze nakarmi głodnych. Ponadto stare ikony, przerażający mieszkaniec szklanej kuli i szachownica z dawnych wieków, której tajemnica doprowadzi do nieoczekiwanego spotkania.

Taki zbiorek to prawdziwie łakomy kąsek dla badaczy niesamowitości.
Kto tego jeszcze nie próbował, może zacząć już teraz.

Żarty, opowiadania i podsłuchy składają się na te zapiski z roku 2010, w których komentarze wydarzeń bieżących łączą się ze wspomnieniami, anegdotami, pomysłami na filmy i dygresjami autora. Jest tu o wałkowaniu Smoleńska i o imieninach Jana Nowickiego, o dziennikarzach, którzy robią przedsiębiorstwo z braku własnych poglądów, o jubileuszu telewizyjnej Dwójki (Dawno nie widziałem tylu ludzi razem udających, że się kochają)... Opisując polską rzeczywistość, mistrz Gruza nie przebiera w słowach. Ale czy nie mówi tego, co myśli wielu z nas?