Miejska Biblioteka Publiczna

Miażdżony bezlitośnie przez krytykę i uwielbiany przez szerokie rzesze czytelników. Piętnowany za komercyjne podejście do pisarstwa i wynoszony na wyżyny za przesłanie zawarte w książkach. Wdzięczny temat prac magisterskich i doktorskich, skandalista, mistrz promocji, a jednocześnie niezwykle delikatny człowiek o wrażliwej duszy. O kim mowa? Oczywiście o Paulo Coelho, człowieku, którego do końca nie poznał nawet on sam.Niemniej jednak, zarówno wielbiciele jego twórczości, jak i złośliwcy piętnujący wszelkie przejawy aktywności autora, powinni podjąć choć próbę zrozumienia Paulo Coelho i jego złożonej osobowości. Po części pisarz obnaża się poprzez swoje dzieła i już z nich wyłania się fascynujący portret. Pacjent szpitali psychiatrycznych, depresyjna postać, były satanista zafascynowany magią i okultyzmem - wszystko to skłania nas do odkrycia kolejnych sekretów i odpowiedzi na pytanie "Kim rzeczywiście jest Paulo Coelho?" Zdolnym magikiem, który manipuluje tłumami, czy po prostu uzdolnionym pisarzem, który w najprostszy sposób pomaga ludziom odnaleźć Własną Legendę? Nimb tajemniczości, jaki od lat towarzyszył autorowi, zdołał przełamać Fernando Morais, dziennikarz, scenarzysta, wykładowca i pisarz, który przez kilka lat towarzyszył Coelho w jego wędrówce po drodze życia. Z zapisków w dziennikach prowadzonych przez pisarza, setek rozmów, listów, zdjęć i rachunków powstał pejzaż codzienności Coelho, a zarazem jedna z najbardziej inspirujących i intrygujących biografii, z jakimi się zetknęłam. Książka "Czarodziej. Biografia Paulo Coelho" Moraisa jest właśnie opowieścią o czarodzieju, który przyszedł na świat 24 sierpnia 1947 roku, w dniu Świętego Bartłomieja.martwy. Już jego pierwszy oddech, pierwszy łyk tlenu dostarczonego do małych płuc był cudem, który zdeterminował całe jego istnienie.Patrząc na Paulo Coelho obecnie, na charyzmatycznego mężczyznę z rzadkimi, siwymi włosami, wypielęgnowanymi wąsami i białą brodą, nikt by się nie domyślał, że w swoim życiu nieraz przekroczył on granicę pomiędzy doczesnym bytem a śmiercią oraz pomiędzy jawą a koszmarnymi wizjami (także tymi, które były wywołane przez narkotyki).Dziś, jako kawaler Orderu Legii Honorowej, znany na całym świecie autor, którego książki zostały przetłumaczone na wiele języków świata, a domy są rozsiane po wielu zakątkach ziemskiego globu, zaciągając się brazylijskimi galaxy light, Coelho odsłania przed nami tajniki swojej duszy. W książce brak jest idealizowania sylwetki bohatera i wygładzania ostrych rys na powierzchni jego serca i psychiki. Wręcz przeciwnie - dowiadujemy się, że życie Coelho składa się z szeregu niespójnych kadrów, a okresy intensywnej pracy jako autora tekstów piosenek, scenarzysty, aktora (także filmów pornograficznych) czy dziennikarza i managera przerywane są epizodami depresyjnymi, narkotykami, eksperymentami seksualnymi, pobytami w szpitalach psychiatrycznych i obsesjami.Rozliczne romanse, swobodne podejście do spraw związanych z seksem, niestałość emocjonalna, a także niezwykła wrażliwość na otoczenie - wszystko to stanowi niezwykle głęboki rys charakterologiczny. Całe życie Coelho jawi się jako wielka wędrówka w poszukiwaniu nieokreślonej wartości (może szczęścia?), co znalazło swoje odzwierciedlenie także w jego twórczości. Fascynacja okultyzmem, pakt z Szatanem, przygody z sektami, pielgrzymki, a w końcu - nawrócenie, dla znających twórczość Coelho nie są zaskakujące. Wydaje się, że dopiero związek z Christiną Oiticią zapoczątkował "dobry" okres w życiu Coelho i stał się istotnym przełomem w jego karierze. Wszystko, co pojawia się później - podróże w głąb siebie, wstąpienie do zakonu R.A.M. i opieka Mistrza, wędrówka w poszukiwaniu miecza, a wreszcie - wielka kariera i sława, po prostu musiało się zdarzyć. Jak sam Coelho pisze: "wytrwałość i spontaniczność to dwie pozornie wykluczające się cechy, które prowadzą do Własnej Legendy". Spontaniczność to jego własny wkład, wytrwałość była prezentem od Christiny. Dzięki temu Paulo Coelho wkroczył na ścieżkę swojego przeznaczenia i spełnienia marzeń.Fernando Morais, obnażając przed czytelnikami duszę pisarza, pozwala nam samym rozstrzygnąć, czy chcemy zostać siewcami idei głoszonych przez Coelho, czy też zaliczymy się do grona jego antagonistów. Jedno jest pewne - zarówno obok twórczości Coelho, jak i koło jego biografii, nie można przejść obojętnie. "Czarodziej" budzi skrajne emocje, co owocuje zarówno przemianami wewnętrznymi jak i. sukcesem wydawniczym. Ale czyż nie tego właśnie pragnie Coelho?

Ten festiwal w Opolu miał być wyjątkowy. I był! Tyle że niekoniecznie z powodu atrakcji, jakie zaplanowali jego organizatorzy... Kiedy już w czasie pierwszej festiwalowej próby opolski amfiteatr zamienia się w scenę zbrodni, a potem kolejni artyści, biorący udział w konkursie o Grand Prix, stają się ofiarami zamachów, prawie wszyscy uczestnicy imprezy mają w głowie tylko jedną myśl: "Czy teraz kolej na mnie?"

Kto chce wysłać gwiazdy polskiej muzyki do Alei Zasłużonych na Powązkach? Dlaczego ofiarami stają się artyści, którzy mają w repertuarze piosenkę "Zielono mi"? I jak daleko można się posunąć, aby zdobyć rozgłos i fortunę?

Portret niezwykłego pisarza.
Jak to było? Wbiegałem na trzecie piętro. Plac Dąbrowskiego 7, mieszkanie 13. Wbiegałem na trzecie piętro. Kartka z wiadomością, że otwarte, już czekała na klamce. Taki miał zwyczaj - wiele osób przechowuje do dziś te kartki. (...) Zapach dymu papierosowego miał stężenie kadzidła. Ściany były poczerniałe od świec. Leżał na kozetce, we wnęce, która kiedyś była sceną jego teatru. Był tak wtopiony w to wnętrze, że złodziej, który kiedyś tam się dostał, nie zauważył jego obecności. Nad kozetką wisiała cerkiewna kadzielnica z wprawioną niebieską żaróweczką, dająca nocne, kolejowe światło. Do czytania zapalał stojącą na szafce lampkę, którą nazywaliśmy "przesłuchaniówa", bo siedzących przy nim na skraju kozetki raziła w oczy. Jedną ręką mógł sięgnąć do adaptera pod ścianą, drugą do butelki po mleku, napełnionej wodą, w której gasił niedopałki. Bruliony i długopisy leżały przy łóżku. I szła muzyka, Palestrina, Mozart, Bach.

Tak zaczyna się książka Tadeusza Sobolewskiego o jednym z najbardziej niezwykłych i oryginalnych pisarzy - Mironie Białoszewskim. To rodzaj eseju i zarazem bardzo osobistego wspomnienia nie tylko o samym poecie, ale i całym środowisku, które się wokół niego kształtowało. Miron autor, Miron człowiek, Miron przyjaciel, Miron kochanek, Miron artysta, Miron sąsiad - Sobolewski pisze o kilku wcieleniach Białoszewskiego, tworząc wielowymiarowy barwny portret mistrza.

Kiedy umiera zakonnik, mówi się, że "odszedł do Boga". Miron odszedł do literatury, która jest żywa, jak niestarzejący się portret Doriana Graya. Poświęcił się literaturze w takim stopniu, że badanie jego "życia" niezależnie od "twórczości" wydaje się bezprzedmiotowe. Trzeba zajmować się tym Mironem, który jest, a nie tym, którego nie ma.

Badania imponującej spuścizny literackiej Marii Dąbrowskiej trwają od półwiecza i wciąż przynoszą nowe, zaskakujące odkrycia. Profesor Ewa Głębicka uczestniczy w nich aktywnie od wielu lat. Książką "Dąbrowska (nie)znana" powstała na marginesie jej dotychczasowych prac edytorskich. Autorka z pasją i dociekliwością detektywa ujawnia wątki autobiograficzne w twórczości autorki Nocy i dni. Skupia się na mało znanych wątkach jej życia, przekonaniach m.in. politycznych, sądach o trudnych tematach współczesnej historii (takich jak Katyń czy antysemityzm), sympatiach (i antypatiach) literackich czy niespodziewanych emocjach ujawniających się w stosunku do bliskich jej ludzi. Lektura książki będzie przyjemnością dla miłośników biografii literackich i obowiązkiem dla badaczy literatury, historii i kultury XX wieku.

Pełna emocji i wzruszeń opowieść o miłości i marzeniach nad podziałami.

Sara Leokadia Wolska - bujająca w obłokach szlachcianka, marzy o podbiciu świata, pisaną przez siebie powieścią, lecz wiek, w którym żyje nie jest dobrym czasem dla kobiet ani dla marzycieli.

Rodzina obawiając się staropanieństwa córki, a tym samym i kompromitacji towarzyskiej, zmusza Sarę do małżeństwa z dużo starszym od siebie bardzo majętnym magnatem - wdowcem Hipolitem Teofilem Reszko. W jego posiadłości kobieta ma być matką, żoną i ozdobą domowego ogniska.

Rozżalona Sara nie jest rozumiana ani przez męża ani przez otoczenie. Zamyka się w sobie, aż pewnego dnia w jej życiu pojawia się młody, przystojny miłośnik literatury Bruno Dzikowski.

Jak potoczą się losy młodych ludzi? Co okaże się ważniejsze - miłość, rozsądek, czy pogoń za marzeniami?