Miejska Biblioteka Publiczna

Tom składa się z dwóch części. Pierwszą wypełniają cztery artykuły wybitnych znawców najnowszych dziejów Polski, pozwalające głębiej wniknąć w podłoże i konsekwencje pogromu kieleckiego w lipcu 1946 r. Tekst otwierający porusza trudny temat stosunków między Polakami a Żydami w latach 1944-1946. Dwa kolejne artykuły to próby rozprawienia się z propagowanymi przez komunistów tezami - oskarżeniami podziemia o inspirowanie pogromu oraz zarzutami o bierność hierarchów katolickich w obliczu przemocy wobec Żydów. Podsumowaniem jest syntetyczne przedstawienie sporów, dyskusji i manipulacji, jakie od początku towarzyszyły pogromowi kieleckiemu. Drugą część książki wypełniają dokumenty zebrane w toku śledztwa prowadzonego przez IPN, przede wszystkim zeznania świadków.

"Ludzie o miedzianym czole, utożsamiający milicję z władzą, postanowili poświęcić prawdę dla swoich doraźnych korzyści, skompromitować wymiar sprawiedliwości w Polsce cynicznymi manipulacjami, które będą kiedyś książkowym przykładem niesprawiedliwości" - to słowa matki Grzegorza Przemyka, świeżo upieczonego maturzysty, który w maju 1983 roku został śmiertelnie pobity przez milicję. W czasie śledztwa i rozprawy władze PRL za wszelką ceną starały się odwrócić uwagę od milicjantów, próbując przerzucić odpowiedzialność na sanitariuszy i lekarzy.

Cezary Łazarewicz szczegółowo opisuje historię Grzegorza Przemyka - od zatrzymania na placu Zamkowym po wydarzenia, które nastąpiły później. Pokazuje cynizm władz komunistycznych, zacierających ślady zbrodni, a także bezsilność władz III RP, którym nie udało się znaleźć i ukarać winnych. W opowieść o Przemyku autor wplata historie jego rodziców - poetki Barbary Sadowskiej i ojca Leopolda, przyjaciół, świadków jego pobicia czy sanitariuszy, niesłusznie oskarżanych o zabójstwo. Jednocześnie odkrywa kulisy działań władz i wpływ, jaki na tuszowanie sprawy wywarli między innymi Wojciech Jaruzelski, Czesław Kiszczak czy Jerzy Urban.

To jedna z najgłośniejszych zbrodni lat osiemdziesiątych w PRL. W pogrzebie Przemyka wzięło udział kilkadziesiąt tysięcy ludzi, którzy z podniesionymi w znaku wiktorii dłońmi, w całkowitym milczeniu odprowadzali trumnę na Powązki. To również zbrodnia, która nie doczekała się sprawiedliwego wyroku.