Nie jesteś moim tatusiem [czyli O problemach, które mają dzieci z podzielonych małżeństw i nadziei, jaką im przynosi nowa rodzina] "O problemach, które mają dzieci z podzielonych małżeństw i nadziei, jaką im przynosi nowa rodzina "
Mądre i praktyczne rady, jak przejść przez trudności wychowawcze z dziećmi swoimi lub nowego współmałżonka, budując rodzinę pełną miłości. Autor pisząc tę książkę miał nadzieję, że jej stronnice dostarczą użytecznych, praktycznych wskazówek jak stworzyć rodzinę.
UWAGI:
Oryg. : "You`re not my daddy" 1992. - Na s. przedtyt. : O problemach, które mają dzieci z podzielonych małżeństw i nadziei, jaką im przynosi nowa rodzina.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Odpowiedzialni rodzice - tytuł wieloznaczny, bo i pojęcie odpowiedzialności ma wiele znaczeń. Czy w niniejszej książce jest mowa o rodzicach, którzy we właściwy sposób troszczą się o swoje dzieci i zabiegają o ich dobrą przyszłość? Czytelników może interesować, jak z punktu widzenia psychologii lub choćby tylko autorki - psychologa - powinno się rozwiązywać współczesne dylematy wychowawcze z najlepszym skutkiem dla rozwoju dzieci i dobra rodziny. A może w książce chodzi o przedstawienie rodziców, którzy krzywdzą swe dzieci i odpowiadają za zaniechanie ich edukacji, wypaczenie charakteru, niedawanie "dość dobrej" miłości? Taki temat może być ważny dla Czytelników, którzy zmagają się z poczuciem winy wobec swoich dzieci i szukają w literaturze oraz w kontaktach z innymi odpowiedzi na pytanie, co złego zrobili, jak to się stało, że ich dzieci się znerwicowały, wykoleiły, rozchorowały. Co mogą teraz uczynić, żeby poprawić sytuację, wynagrodzić krzywdę, wyrównać drogę rozwoju, odbudować więzi w rodzinie? A może wcale nie są winni i lektura pomoże im odkryć prawdziwe źródło niepowodzeń. Uwolnieni od poczucia bycia złymi rodzicami wejdą z dziećmi w inne, zdrowsze relacje.
Z pozycji doświadczonego psychoanalityka A. Miller wysuwa postulat modyfikacji wychowania, które powinno polegać na respektowaniu praw dziecka, na wpajaniu mu zasad i ideałów poprzez własne postępowanie (dawanie przykładu). Pisze ona, że dzieci, które darzy się szacunkiem, uczą się szacunku. Dzieci, które się obsługuje w chorobie, uczą się obsługiwać słabszego. Dzieci, które kocha się takimi, jakie są, uczą się tolerancji. Na tej podstawie powstają ich własne ideały, które nie mogą się przejawiać inaczej, niż życzliwością dla człowieka. Autorka polemizuje z Freudem twierdząc, że wszelkie nerwice są wynikiem niemożliwości uzewnętrznienia wczesnodziecięcych urazów, które musiały zostać wyparte. A więc cierpimy nie z powodu wczesnodziecięcych pragnień i konfliktów popędowych (Freud), lecz w wyniku traumatyzacji psychiki przez rodziców i wychowawców (liczne przykłady).
UWAGI:
Oryg. : "Du sollst nicht merken : Variationen über das Paradies-Thema" 1981. - Wyd. 1 pt. : Mury milczenia. Bibliogr. s. 284-[288].
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
