14 czerwca 1940 roku niemieckie czołgi wjechały do Paryża. Osiem dni później upokorzona Francja pogodziła się z klęską i okupacją. Wkrótce otwarto z powrotem opery, kina i nocne kluby. Niemcy chcieli żeby paryżanom nie brakowało rozrywki, a Francuzi pragnęli pokazać, że przynajmniej w sferze kultury nie zostali zwyciężeni. Przez następne cztery lata życie artystyczne Paryża kwitło. Maurice Chevalier i Édith Piaf śpiewali dla francuskich i niemieckich widzów. Pablo Picasso wciąż malował, choć jego twórczość była oficjalnie zakazana. Powstało ponad dwieście filmów, w tym klasyczne dzieło Marcela Carné Komedianci. Wydano tysiące książek autorów tak różnych, jak jadowity antysemita Celine czy antynaziści Albert Camus i Jean-Paul Sartre.
Riding pokazuje dylematy, przed jakimi stało wielu intelektualistów. Cz pracując i tworząc "ratowali" francuską kulturę? Czy występując dla Niemców lub kręcąc filmy za zgodą nazistów zdradzali Francję? Czy ich obowiązkiem było stanąć do walki z okupantem z bronią w ręku? Jaką karę po wyzwoleniu należało wymierzyć tym artystom, którzy "współpracowali z wrogiem"? Czy w chwilach narodowej traumy artyści i pisarze mają szczególny obowiązek moralnego przywództwa?
