Rozprawa stanowi próbę monograficznego ujęcia poezji polskiej w okresie ważnego przełomu politycznego, jakim była postalinowska odwilż. Interesujące wydają się zarówno kwestie z zakresu socjologii literatury (formy publikacji - głównie w czasopismach, potyczki z cenzurą, a także odbiór tej twórczości), jak i poetyka oraz "ideologia" utworów, osadzone w kontekście tradycji poezji okolicznościowej oraz konfrontowane z bezpośrednim "poprzednikiem", czyli poezją socrealistyczną. Istotnym wątkiem rozwijanym w rozprawie jest udział w tym krótkim epizodzie historii poezji polskiej XX wieku (1953-1957) twórców wybitnych, m.in.: Jarosława Iwaszkiewicza, Juliana Przybosia, Mieczysława Jasturna, Adama Ważyka, Pawła Hertza, Tadeusza Różewicza, Wisławy Szymborskiej, Zbigniewa Herberta, a z drugiej strony przypomnienie poetów zapomnianych, którzy swój "dobry" (niekiedy "najlepszy") czas mieli właśnie w okolicy Października 1956 roku.
Rozprawa stanowi próbę monograficznego ujęcia poezji polskiej w okresie ważnego przełomu politycznego, jakim była postalinowska odwilż. Interesujące wydają się zarówno kwestie z zakresu socjologii literatury (formy publikacji - głównie w czasopismach, potyczki z cenzurą, a także odbiór tej twórczości), jak i poetyka oraz "ideologia" utworów, osadzone w kontekście tradycji poezji okolicznościowej oraz konfrontowane z bezpośrednim "poprzednikiem", czyli poezją socrealistyczną. Istotnym wątkiem rozwijanym w rozprawie jest udział w tym krótkim epizodzie historii poezji polskiej XX wieku (1953-1957) twórców wybitnych, m.in.: Jarosława Iwaszkiewicza, Juliana Przybosia, Mieczysława Jasturna, Adama Ważyka, Pawła Hertza, Tadeusza Różewicza, Wisławy Szymborskiej, Zbigniewa Herberta, a z drugiej strony przypomnienie poetów zapomnianych, którzy swój "dobry" (niekiedy "najlepszy") czas mieli właśnie w okolicy Października 1956 roku.